Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

[p. 373]

De Cv Psalm. ⁺

DAt elk den Heer eerbiedig loove, ⁺
Opdat zyn luister nooit verdoove;
Dat elk, tot zynen dienst bequaam,
Hem eere en pryze zynen naam.
Men maake zyn bedryf bekent,
In 't heidendom, tot 's wereldts endt.
2 Zingt Gode, psalmzingt, spreekt aandachtig ⁺
Van alle zyne wondren, krachtig
Volvoert in onzer vadren tyt.
Elk zy van harte in Godt verblydt, ⁺
En roeme, als tot hem opgeleidt,
Den naame zyner heiligheit.
3 Vraagt naar den Heere en zyne sterkte, ⁺
Waardoor hy zooveel heil uitwerkte;
En zoekt altoos zyn aangezicht.
Gedenkt de wonderen verricht ⁺
Door zyne handt, naar zyn verbondt,
En 't oordeelslot van zynen mondt.
4 Gy zaat van Abraham, gekoren ⁺

+ Psalm 105.

+ 1 Lovet den HEERE, roept sijnen name aen, maeckt sijne daden bekendt onder de volcken.

+ 2 Singt hem, psalmsinght hem, spreeckt aendachtelick van alle sijne wonderen.

+ 3 Roemt u in den naem sijner heyligheyt: het herte der gener die den HEERE soecken, verblijde sich.

+ 4 Vraeght na den HEERE, ende sijne sterkte; soekt sijn aengesichte geduerighlick.

+ 5 Gedenkt sijner wonderen, die hy gedaen heeft, sijner wonderteeckenen, ende de oordeelen

+ 6 Gy zaet Abrahams sij-nes knechts, gy kinderen Jacobs sijne uytverkorene.

[p. 374]

Tot zynen knecht, leen my uw ooren,
Gy Jakobs kinderen, verstaat:
⁺De Heer is onze toeverlaat,
Een Godt die ons in vrydom stelt,
En over 't aardryk oordeel velt.

I. Ruste.

⁺5 Hy denkt tot in alle eeuwigheden
Aan zyn verbondt, in al zyn leden;
En 't woordt dat hy heeft ingezet
Aan duizenden tot eene wet:
't Verbondt met Abraham gemaakt,
Waardoorwe in vryheit zyn geraakt.
⁺6 Den eedt aan Izaäk gegeeven,
En ook aan Jakob daar beneven,
Gedenkt de Heer tot allen stondt,
⁺En heeft daar mede zyn verbondt
Bezegelt, en in Israël,
Dien ingezet, door zyn bevel.
⁺7 Ik zal, sprak Godt, u 't landt doen erven
Van Kanaän, en hen verderven,

+ 7 Hy is de HEERE onse Godt: sijne oordeelen zijn over de geheele aerde.

+ 8 Hy gedenkt sijnes verbonts tot in der eeuwigheyt; des woordts [dat] hy ingestelt heeft tot in duysent geslachten:

+ 9[Des verbonts] dat hy met Abraham heeft gemaekt, ende sijnes eedts aen Isaac.

+ 10 Welken hy oock gestelt heeft aen Jacob tot eene insettinge; aen Israel [tot] een eeuwig verbondt.

+ 11 Seggende, Ick sal u geven het landt Canaan, het snoer van ulieder erfdeel.

[p. 375]

Die 't lang bezaten met gewelt:
Toen zy, noch voor geen volk getelt, ⁺
Heel weinig waren, ongeacht
En by de volken niet gedacht.
8 Zy wandelden door veele landen, ⁺
Van volk tot volk en dorre zanden,
Van 't eene tot het ander ryk;
Daar gaf hy hun ten liefdeblyk, ⁺
Hoe laag in hunnen staat gebukt,
Dat niemant hen heeft onderdrukt.

I I. Ruste.

9 Men zag ook Koningen bestraffen
Om hunnen 't wille, en heil verschaffen.
Tast myn Gezalfden nimmer aan, ⁺
Sprak Godt, en wil de handt niet slaan
Aan myn Profeeten, in hun' stant.
Ook bragt hy honger in het landt. ⁺
10 Hy quam in Palestinaas streeken
Toen allen staf des broodts verbreeken.
Maar zoudt eerst voor hun aangezicht

+ 12 Als sy weynige menschen in getale waren, ja weynig, ende vreemdelingen daer in.

+ 13 Ende wandelden van volk tot volck: van het eene Koninkrijke tot een ander volck.

+ 14 Hy en liet geen mensche toe haer te onderdrucken, oock bestrafte hy Koningen om harent wille, [seggende:]

+ 15 En tastet mijne geslalfden niet aen, ende en doet mijne Propheten geen quaet.

+ 16 Hy riep ook eenen honger in het landt, hy brak allen staf des broots.

[p. 376]

⁺Den vroomen Jozef, hoog verlicht;
Den man tot eenen slaaf verkocht,
⁺En in den kerkerstok gebrogt.
11 Daar slootmen hem in ysre boeien,
⁺Tot dat hy eens in staat zou groeien,
En Godts belofte werdt vervult.
Godt louterde zyn taai gedult.
⁺Toen deed de Koning hem ontslaan,
En liet hem uit in vryheit gaan.
12 De heerscher van Egiptens volken
Trok hem uit 's kerkers duistre kolken,
⁺En zette hem, na zooveel kruis,
Tot heer en heerscher van zyn huis,
⁺Om zyne Vorsten, naar zyn' lust,
Te leeren 's ryks behoudt en rust.

I I I. Ruste.

⁺13 Daarna quam Isrel in Egipte,
Alwaar 't des hongers zwaardt ontslipte.
En Jakob woonde in 't landt van Cham,
⁺Als vreemdling; daarmen haast vernam

+ 17 Hy sondt eenen man voor haer aengesichte henen: Joseph wiert verkocht tot een slave.

+ 18 Men drukte sijne voeten in den stock, sijn persoon quam [in] de ysers.

+ 19 Ter tijt toe, dat sijn woort quam, heeft hem de reden des HEEREN doorloutert.

+ 20 De Koning sondt, ende dede hem ontslaen; de heerscher der volken die liet hem los.

+ 21 Hy sette hem tot een heere over sijn huys; ende tot eenen heerscher over al sijn goet.

+ 22 Om sijne Vorsten te binden na sijnen lust, ende sijne Oudtste te onderwijsen.

+ 23 Daer na quam Israel in Egypten, ende Jacob verkeerde als vreemdeling in het landt van Cham.

+ 24 Ende hy dede sijn volck seer wassen, ende maekte het machtiger dan sijne tegenpartyders.

[p. 377]

Dat 's Heeren volk, door zyne kracht,
Wies boven 't vyandlyk geslacht.
14 Godts volk steeg boven zyn bestryders, ⁺
Waardoorze in 't hart, als zyn benyders,
Het haatten met veel snoot beleit;
Zy handelden met listigheit,
Tot ondergang van Jakobs kroost,
Godts knechten, buiten hulp en troost.
15 Toen zondt hy Mozes, als behouder ⁺
Van Israël, Aärons schouder
Werdt ook gekoren voor dat werk.
Zy deeden tekenen, wier merk ⁺
't Gezantschap staafde, wonderheên,
Die elk verbaasden groot en kleen.
16 Hy zondt stikdonkre duisternissen, ⁺
Dat niemant straat noch huis kon gissen.
Doch nooit was Godts gezantendom
Weêrspannig aan zyn woordt noch stom.
Hy keerde 't water om in bloet, ⁺
En sloeg de visschen in den vloet.

+ 25 Hy keerde haer herte om, datse sijn volk hateden, datse met sijne knechten listiglick handelden.

+ 26 Hy sondt Mose sijnen knecht, [ende] Aaron dien hy verkoren hadde.

+ 27 Sy deden onder haer de beveelen sijner teeckenen, ende de wonderwerken in den lande Chams.

+ 28 Hy sondt duysternisse, ende maeckte het duyster; ende sy en waren sijne woorden niet wederspannigh.

+ 29 Hy keerde hare wateren in bloet; ende hy doodde hare visschen.

[p. 378]

I V. Ruste.

⁺17 Hun landt bragt vorschen voort met hoopen,
Die tot in 's Konings slaapzaal kroopen,
Hy sprak, en aanstonds, op zyn woordt,
⁺Quam daar veel ongedierte voort;
Daarna veel luizen, die het landt
Zeer plaagden door de jeukte en brandt.
⁺18 Hy maakte hagel uit den regen.
De vlam is rontom opgestegen,
En weide voort van stadt tot stadt.
⁺Hy sloeg den wynstok tot in 't bladt;
Ook hunnen groenen vygenboom,
En brak 't geboomte op hunnen zoom.
⁺19 Hy sprak, en op zyn woordt verscheenen
Sprinkhaanen; die, noch naau verdweenen,
Van groote kevers zonder tal
⁺Gevolgt zyn, die 't kruidt overal
Opaten, ja de volle vrucht
Van hun lantsdouwe, zoo berucht.
⁺20 Hy doodde ook alle d'eerstgebooren

+ 30 Haer landt bracht vorschen voort in overvloet, [tot] in de binnenste kameren harer Koningen.

+ 31 Hy sprack, ende daer quam een vermenginge van ongedierte; luysen, in hare gantsche lantpale.

+ 32 Hy maekte haren regen tot hagel, vlammig vyer in haren lande.

+ 33 Ende hy sloegh haren wijnstock ende haren vijgeboom, ende hy brack het geboomte harer landtpalen.

+ 34 Hy spra, ende daer quamen sprinkhanen ende kevers, ende dat sonder getal.

+ 35 Die al het kruyt in haer landt op aten, ja aten de vrucht harer landouwe op.

+ 36 Hy versloeg oock alle eerst-gebooren in haer landt, de eerstelingen aller harer krachten.

[p. 379]

Van hunne landtstreek, in zyn' toren,
Als d'eerstelingen aller kracht
Van Chams geslachte, hoog geacht.
Hy voerde ze, tot hyn behoudt, ⁺
Toen uit, met zilver en met gout.

V. Ruste.

21 Men zag, in Isrels huis en stammen,
Toen geene kreupelen noch lammen
Die struikelden in hunnen tocht.
Epipten, zwaar van Godt bezocht, ⁺
Was blyde toen 't den uittocht zag,
Verschrikt door plaagen dag op dag.
22 Hy breidde een wolke uit tot bedekking, ⁺
En vier, om, in de luchtbetrekking
Des nachts, te dienen tot hun licht,
Zy hebben zich tot Godt gericht, ⁺
En hy bragt hun flux quakkels voort,
En hemels broodt, door 't magtig woordt.
23 Hy opende de rotz, en stroomen ⁺
Zyn aanstonds uit den steen gekoomen.

+ 37 Ende hy voedese uyt met silver ende gout, ende onder hare stammen en was niemant die struyckelde.

+ 38 Egypten was blijde alsse uyttrocken, want hare verschrickinge was op hen gevallen.

+ 39 Hy breyde een wolcke uyt tot een decksel, ende vyer om den nacht te verlichten.

+ 40 Sy baden, ende hy dede quackelen komen, ende hy versadigdese met hemels broot.

+ 41 Hy opende een steenrotze, ende daer vloeyden wa-teren uyt, [die] gingen door de dorre plaetsen [als] eene rivieren.

[p. 380]

De watren vloeiden als 't gety,
En bruischten door de woesteny.
⁺Want hy dacht aan zyn woordt, gezegt
Tot Abraham, zyn' trouwen knecht.
⁺24 Dus voerde hy zyn volk met vreugde
Ten lande uit, dat het zich verheugde;
Zyn uitverkoornen met geschal,
En blyschap, klinkende overal.
⁺Toen bragt hy hen, door zyne handt,
In 't vruchtbaar langbeloofde landt.
* * * * *

25 Opdat zy daar der Heidnen staaten
En rykdom erfelyk bezaten,
Der volken arbeidt, heel gerust;
⁺En wandelden met vollen lust
In 's Heeren wegen; en zyn wet
Bewaarden, door hem ingezet.

+ 42 Want hy dacht aen sijn heyligh woort: aen Abraham sijnen knecht.

+ 43 Alsoo voerde hy sijn volk uyt met vrolikheyt; sijne uytverkorene met gejuych.

+ 44 Ende hy gaf hen de landen der Heydenen, soo datse in erffenisse besaten den arbeyt der volkeren.

+ 45 Op dat sy sijne insettingen onderhielden, ende sijne wetten bewaerden. Halelu-Jah.