Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

[p. 364]

De Civ Psalm.⁺

⁺LOof, loof den Heer, myn ziel, met al uw kracht.
ô Heer, uw naam wordt eeuwiglyk gedacht.
Myn Godt, gy zyt bestuuwt met flonkerglanssen,
En Majesteit, in 's hemels hooge transsen.
⁺Gy zyt zeer groot, bekleedt met heerlykheit.
't Licht heeft hy als een' voorhang uitgebreidt,
Daar hy zyn' glans meê dekt. de hemelboogen,
Als een gordyn, om d'aarde en zee getogen.
2 Hy is een Godt omringt met hemelpraal.
⁺Hy zoldert in de watren d'opperzaal
Van zyn gebiedt op aard', en maakt zyn' wagen
Van 't driftig zwerk en wolken, die hem draagen.
Hy wandelt op de vleuglen van den windt,
⁺Zyn Engelen, zoo dienstbaar, zoo gezwint,
Voor hem, maakt hy, de minsten met de meesten, Tot vlammen

+ Psalm 104.

+ 1 Looft den HEERE mijn ziele: O HEERE mijn Godt, gy zijt seer groot, gy zijt bekleet met majesteyt ende heerlickheyt.

+ 2 Hy bedeckt sich met het licht, als met een kleet: hy rekt den hemel uyt als een gordijne.

+ 3 Die sijne opperzalen soldeert in de wateren: die van de wolken sijnen wagen maeckt, die op de vleugelen des windts wandelt.

+ 4 Hy maeckt sijne Engelen geesten; sijne dienaers tot een vlammende vyer.

[p. 365]

viers en schitterende geesten.
3 Hy heeft den kloot der aarde vast gegrondt, ⁺
Als of hy op een' sterken grondvest stont,
Die nimmermeer zal wanklen noch beweegen,
Als door zyn zwaarte op 't middelpunt gezegen,
Daar hem de lucht rontom gelyk bevangt,
En even sterk in haare dryving prangt:
Gy quaamt dien met den afgrondt overtrekken, ⁺
En zyne vlakte als met een kleedt bedekken.
4 De wateren, gerezen op 't gebergt',
Dat met zyn' kruin de lucht en wolken tergt,
Zyn haastig voor uw schelden wechgevloden; ⁺
Uw donderstem heeft hun vertrek geboden
Naar hunnen kolk. de bergen rezen op, ⁺
En prykten met hun' hoogverheven top.
Gy vestigde ook den grondt der diepe dalen,
Die op de plaatze

+ 5 Hy heeft de aerde gegront op hare grontvesten; sy en sal nimmermeer noch eeuwelick niet wankelen.

+ 6 Gy hadtse met den afgrondt als een kleedt overdeckt: de wateren stonden boven de bergen.

+ 7 Van u schelden vloden sy, haesteden haer wech voor de stemme uwes donders:

+ 8 De bergen resen op, de dalen daelden, ter plaetse die gy voor hen gegrondet had.

[p. 366]

inzakten van hun paalen.

I. Ruste.

⁺5 De wateren hebt gy een paal gestelt,
Voor hunnen vloet en woedende gewelt,
Waarover zy zich nimmer zullen strekken,
Zoodat ze nooit weêr d'aarde zullen dekken.
⁺De heerlykheit des Heeren wordt bekent,
Doordien hy in de dalen bronnen zendt,
Die tusschen 't hoog gebergte heenen vlieten,
En 't water uit haar ruischende aadren schieten.
⁺6 Zy drenken al 't gedierte van het woudt,
En 't vee dat zich in 't klavergroen onthoudt,
Ook d'ezelen, in bosschen diep versteeken,
Die hunnen dorst uit haare stroomen breeken.
⁺By hen onthoudt zich 't vlugge pluimgediert,
Dat op 't gebergte en in de boomen zwiert,
En zyne stem

+ 9 Gy hebt een pale gestelt, die sy niet overgaen en sullen; sy en sullen de aerde niet weder bedecken.

+ 10 Die de fonteynen uytsent door de dalen, datse tusschen de geberghten henen wandelen.

+ 11 Sy drencken al het gedierte des velts: de wout-ezels breekender haren dorst [mede.]

+ 12 By deselve woont het gevogelte des hemels, een stemme gevende van tusschen de tacken.

[p. 367]

laat uit de takken hooren,
Wiens zoete zang elks ooren kan bekooren.
7 De bergen, die hun kruinen als in praal ⁺
Verheffen, drenkt hy uit zyn opperzaal.
Het aardryk wordt verzadigt door de vruchten
Van uw bedryf, zoo grootelyks te duchten.
Hy doet het gras uitspruiten voor het vee, ⁺
En 't heilzaam kruidt voor 't menschdom, naar zyn beê.
Het koren teelt hy in den schoot der aarde,
Daar 't broodt van komt, zoo dierbaar en van waarde.
8 Ook schenkt hy ons den aangenaamen wyn, ⁺
Daar 's menschen hart zoo van verheugt kan zyn,
Wanneermen dien in vrolykheit mag drinken.
Het aangezicht doet hy van oli blinken.
Hy geeft ons 't broodt dat 's menschen harte sterkt.
De boomen, als met zyne handt gemerkt, ⁺
Verzadigt hy.

+ 13 Hy drenckt de bergen uyt sijne opperzalen: de aerde wort verzadigt van de vrucht uwer werken.

+ 14 Hy doet het gras uytspruyten voor de beesten, ende het kruyt tot dienst des menschen, doende het broot uyt de aerde voortkomen,

+ 15 Ende den wijn, die het herte des menschen verheught, doende 't aengesichte blincken van olie; ende het broodt, dat het herte des menschen sterkt.

+ 16 De boomen des HEEREN worden verzadight, de cederboomen van Libanon, die hy geplant heeft.

[p. 368]

de hooge cederboomen
Des Libanons drenkt hy uit zyne stroomen.
⁺9 Dit hoog geboomte, op vasten grondt gevest
Van Libanus, in 't Noordelyk gewest,
Krielt in zyn' kruin van vogelen die broeden
In nesten, en met aas hun jongen voeden.
De dennen zyn het huis des Oyevaars.
⁺De bergen, nooit op hunne toppen schaars
Van voeder, zyn voor steen- en wilde bokken.
't Konyn vindt in de rotzen zyne hokken.

I I. Ruste.

⁺10 Hy heeft de Maan gemaakt door zyne kracht,
Opdat zy gaf haar schynsel in den nacht,
En strekte tot een onderscheit der tyden.
De Zonne, die men door den kring ziet ryden
Der hemelen, weet haaren ondergang.
⁺De duisternis beschikt gy,

+ 17 Alwaer de vogelkens nestelen: Des oyevaers huys zijn de denneboomen.

+ 18 De hooge bergen zijn voor de steenbokken: de steenrotzen zijn een vertreck voor de konijnen.

+ 19 Hy heeft de mane gemaekt tot de gesette tijden; de sonne weet haren ondergangh.

+ 20 Gy beschikt de duyster-nisse, ende het wort nacht, in den welken al het gedierte des woudts uyttreet,

[p. 369]

kort en lang,
Waarin de nacht ons komt tot ruste wekken,
En 't woudtgedierte uit zyne holen trekken.
11 Dan wordmen van 't gebriesch der leeuwen doof, ⁺
Noch jong in kracht, verhongert op den roof,
Als zy rontom hun spyze in loof en hoeken
Der bosschen, als van Godt den Schepper, zoeken.
Maar als de zon aan d'Oosterkimme ryst, ⁺
Vertrekken zy, gespyst of ongespyst,
En leggen zich, vermoeit van om te doolen,
Te rusten in hun diepverborgen holen.
12 Dan gaat de mensch, naar zyn gewoone perk, ⁺
Aan zyn bedryf en dagelyksche werk,
Van landbou, of van steedsche bezigheden,
Totdat, de zon in 't Westen neêrgegleden,
Men weêr gevoelt den frisschen avondstont.
Hoe groot zyn, in dit ruime wereld-

+ 21 De jonge leeuwen, briesschende om eenen roof, ende om hare spijse van Godt te soecken.

+ 22 De sonne opgaende, maken sy sich wech, ende liggen neder in hare holen.

+ 23 De mensche gaet [dan] uyt tot sijn werk, ende na sijnen arbeyt tot der avont toe.

[p. 370]

ront,
⁺Uw werken, Heer, en vol van wysheitsstraalen !
Men ziet deeze aard' met uwe goedren praalen.
⁺13 De zee, zoo groot, zoo wyd in haar begrip,
Daar 't wriemelend gedierte aan rotz en klip,
Of op den grondt in speelt, en met zyn vlerken
Het pekel klieft; door niemant te beperken
In soort en tal, het kleen gedierte en 't groot.
⁺Daar wandelen de schepen, vloot by vloot.
De Zeedraak, in zyn hardgeschubde wapen,
Tot darteling in 't zout, van u geschapen.

I I I. Ruste.

⁺14 Zy wachten alle op uwe milde handt,
Zoo 't zeegedierte, als dat van 't vaste landt,
Tot gy hun komt uit uwe volheit voeden
Ten rechten tyt, en voor 't bederf behoeden.
⁺Geeft gy hun spyze in hunnen hon-

+ 24 Hoe groot zijn uwe wer-ken, O HEERE ? gy hebtse alle met wijsheyt gemaekt: het aerdrijk is vol van uwe goederen.

+ 25 Dese zee, die groot ende wijdt van ruymte is; daer in is het wriemelende gedierte, ende dat sonder getal, kleyne gedierten met groote.

+ 26 Daer wandelen de schepen, [ende] de Leviathan, dien gy geformeert hebt, om daer inne te spelen.

+ 27 Sy alle wachten op u, dat gy [hen] hare spijse geeft te sijner tijt.

+ 28 Geeft gyse hen, sy verga-derense: doet gy uwe handt open, sy worden met goet verzadight.

[p. 371]

gersnoodt,
Men ziet ze hen vergaadren kleen en groot,
Zoo uwe handt hun schut en begenadigt,
Dan worden zy met goederen verzadigt.
15 Verbergtge, ô Heer, voor hun uw aangezicht, ⁺
Strak derven zy uw levenwekkend licht,
Waardoorze onstelt in vreeze en angst verschrikken.
Ontneemt gy hun den adem, zy verstikken
En sterven, dat zy keeren tot hun' stof.
Zendtge uwen Geest van 't hooge hemelhof, ⁺
Zoo worden zy geschapen met elkandren:
Het aardryk komtge in zyn gelaat verandren.
16 De heerlykheit des Heeren, wyd verspreidt ⁺
In 't wereldruim, zy tot in eeuwigheyt:
Dat zich de Heer verblyde in zyne werken,
De Hemelheer, wiens gunst ons koome sterken.
Wanneer hy d'aarde in toornigheit

+ 29 Verberght gy u aengesichte, sy worden verschrikt; neemt gy haren adem wech, sy sterven, ende sy keeren weder tot haren stof.

+ 30 Sendt gy uwen Geest uyt, soo wordense geschapen, ende gy vernieuwt het gelaet des aerdtrijcks.

+ 31 De heerlickheyt des HEEREN zy tot in der eeuwigheyt: de HEERE verblijde sich in sijne werken.

[p. 372]

beschouwt,
⁺Zoo beeft zy datze als geene kracht behoudt:
't Gebergte rookt wanneer hy 't aan komt roeren,
En dreigt zyn vier tot aan 't gestarnt te voeren.
⁺17 Dies zal ik in myn leven 's Hoogstens eer
Verheffen, als van 's wereldts Opperheer.
'k Zal mynen Godt zoo lang ik leeve zingen.
Myn psalmgezang zal door de wolken dringen,
Terwyl ik noch op aarde in wezen ben.
⁺Opdat ik my door zoet gepeins gewen
Aan zynen lof. 'k zal my ten allen tyden,
Gerust van harte, in Godt den Heer verblyden.
⁺18 De zondaars zietmen haastelyk verdaan
Van d'aarde, geen godtlooze zal bestaan
Voor 's Heeren glans, zy zullen t'zamen sneeven.
Loof, myne ziel, den Heer van heil en leven.

+ 32 Als hy de aerde aen-schouwt, soo beeft hy: als hy de bergen aenroert, soo rooken sy.

+ 33 Ick sal den HEERE singen in mijn leven; ick sal mijnen Godt psalmsingen terwijle ick noch ben.

+ 34 Mijne overdenkinge van hem sal soete zijn: ick sal my in den HEERE verblijden.

+ 35 De sondaers sullen van der aerde verdaen worden, ende de godtloose en sullen niet meer zijn. Looft den HEERE, mijne ziele: Halelu-Jah.