Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

De lxxiij Psalm.⁺

⁺GOdt is voor Isrel immers goedt,
Hun die oprecht zyn van gemoedt
En rein van harte in hunnen handel,
Eenvoudig in bedryf en wandel.

+ Psalm 73.

+ 1 Een Psalm Asaphs. Immers is Godt Israël goet, den genen die reyn van herten zijn.

[p. 249]

Maar myne voeten waren schier ⁺
Geweeken van het recht bestier,
Myn treeden schooten haast van 't padt
Der deugdt, dat ik bewandelt hadt.
2 Want ik was nydig op 't geslacht ⁺
Der dwazen, als ik overdacht
Den stillen vreê der goddeloozen,
Die daaglyks als in weelde en roozen
Zich baaden. want tot hunne doodt ⁺
Zien zy geen banden, kruis noch noodt.
Zy blyven frisch in hunne kracht,
Tot hunne dagen zyn volbragt.
3 Zy komen in de moeite niet ⁺
Als andre menschen, noch 't verdriet.
Zy voelen nimmer harde slagen
Als anderen, noch zwaare plaagen.
Daarom omringt ze hovaardy ⁺
Gelyk een keten; en daar by
Dekt hen gewelt en eigenbaat
Gelyk een kleedt, of pronkgewaat.

+ 2 Maer my aengaende, mijne voeten waren byna uytgeweeken, mijne treden waren bykans uytgeschoten.

+ 3 Want ick was nijdig op de dwase; siende der godtloosen vrede.

+ Want daer en zijn geen banden tot haren doodt toe, ende hare kracht is frisch.

+ 5 Sy en zijn niet in de moeyte [als andere] menschen; ende en worden met [andere] menschen niet geplaeght.

+ 6 Daerom omringhtse de hovaerdye als een keten; het gewelt bedektse [als] een gewaet.

[p. 250]

⁺4 Hunne oogen puilen uit het vet.
Hun hart, op hovaardy gezet,
Gaat alles, watmen kan gelooven
Of denken, in zyn' trots te boven.
⁺Zy mergelen de lieden uit.
Niets is 'er dat hun boosheit stuit.
Zy spreeken hoe zy ydereen
Verdrukken zullen en vertreên.

I. Ruste.

⁺5 Zy zetten hunnen lastermondt
Zelf tegen Godt en 't hemelrondt.
Hun tong, die Godt noch menschen spaarde,
Spansseert en wandelt op der aarde.
⁺Daarom keert zich zyn volk hiertoe,
Wanneer Godts scherpe geesselroe
Het water in een' beker schenkt,
En het met traanenstroomen drenkt.
⁺6 Zoo dat het zegt: hoe zoude Godt
Het weeten ? als of 't lasterrot
Stout vraagde, of 't allerhoogste Wezen

+ 7 Hare oogen puylen uyt van vet; sy gaen de inbeeldingen des herten te boven.

+ 8 Sy mergelen [de lieden] uyt, ende spreken booslick van verdruckinge; sy spreken uyt der hooghte.

+ Sy setten haren mont tegen den hemel, ende hare tonge wandelt op der aerden.

+ 10 Daerom keert sich sijn volck hier toe, als hen wateren eenes vollen [bekers] worden uytgedruckt.

+ 11 Datse seggen; Hoe soudet Godt weten? Ende soud 'er wetenschap zijn by den Allerhooghsten?

[p. 251]

Wel iets verstaat, opdat wy 't vreezen.
Ziet deze zyn gansch goddeloos: ⁺
Doch hebben nochtans rust, hoe boos
In hun bedryf: hun have en goedt
Vermeerdert zonder tegenspoet.
7 'k Hebbe immers te vergeefs myn hart ⁺
Gezuivert, met veel angst en smart;
En ook in onschuldt myne handen
Gewasschen, rein van zonde en schanden.
Dewyl ik zelf den ganschen dag ⁺
Geplaagt wordt; en myn droef geklag
En straffe 's morgens is bereidt,
Als derfde ik Godts barmhartigheit.
8. Indien ik zeide; 'k zal ook, boos, ⁺
Zoo spreeken, ware ik trouweloos
Aan 't vroom geslachte van uw kindren,
Om hen op 't deugdenspoor te hindren.
Nochtans hebbe ik wel overdacht ⁺
Hoe dit te zamen werdt gebragt;
Maar 't quam, hoe ik het overwoog,

+ 12 Siet dese zijn godtloos, nochtans hebben sy ruste in de wereldt, sy vermenighvuldigen het vermogen.

+ 13 Immers heb ick te vergeefs mijn herte gesuyvert; ende mijne handen in onschuldt gewasschen:

+ 14 Dewijle ick den gantschen dagh geplaegt ben; ende mijne straffinge is 'er alle morgens.

+ 15 Indien ick soude seggen; Ick sal oock alsoo spreken: siet, soo soud' ick trouwloos zijn aen het geslachte uwer kinderen.

+ 16 Nochtans heb ick gedacht om dit te mogen verstaen, [maer] het was moeyte in mijne oogen.

[p. 252]

My steedts als moeite voor in 't oog.
⁺9 Totdat ik in Godts heiligdom
Inging, daar ik, in stilte en stom,
Op 't eind der goddeloozen merkte,
En hoe gy hunne straffe uitwerkte.
⁺Gy zetse op eene gladde baan,
Waaropze onvast en glibbrig staan.
Gy stort hen in verwoesting neêr,
Waarin zy sneeven met oneer.

I I. Ruste.

⁺10 Hoe wordenze in een' oogenblik
Verwoest ! hoe vallenze in den strik,
En neemen een rampzalig ende,
Vol van verschrikkinge en elende !
⁺Zy gaan te niet gelyk een droom,
Van iemant die ontwaakt met schroom.
Als gy ontwaakt, dan zultge, ô Heer,
Hun beeldt verachten met oneer.
⁺11 Wanneer myn hart, met onbescheit,
Gezwollen was van toornigheit,

+ 17 Tot dat ick in Godts heylighdommen ingingh; [ende] op haer eynde merckte.

+ 18 Immers sett gyse op gladde plaetsen; gy doetse vallen in verwoestinge.

+ 19 Hoe worden sy als in een oogenblick tot verwoestinge ! Nemen een eynde, worden te niete van verschrickinge !

+ 20 Als een droom na het ontwaken: als gy op-waeckt, O Heere, [dan] sult gy haer beelt verachten.

+ 21 Als mijn herte opgeswollen was, ende ick in mij-ne nieren geprickelt wierde:

[p. 253]

En ik, geprikkelt in myn nieren,
Onmagtig mynen gang te stieren;
Toen was ik redenloos en zot, ⁺
En onvernuftig, vreemt van Godt:
Ik was by u gelyk een beest
Dat slagen, last, en breidel vreest.
12 'k Zal dan, ontheft van waan en schyn, ⁺
Geduriglyk nu by u zyn.
Gy hebt myn rechte handt gegreepen,
Toen ik beangst zat en beneepen.
Gy zult my leiden door uw' raadt, ⁺
Die in alle eeuwigheit bestaat,
En dan in uwe heerlykheit
Opneemen, my door u bereidt.
13 Want wien heb ik in 's hemels troon, ⁺
Dan u, ô Godt, myn schildt en loon?
Niets lust my hier ook op der aarde
Beneven u, hoe groot van waarde.
Want zoo myn vleesch en hart bezwykt, ⁺
Is Godt de rotssteen, die nooit wykt.

+ 22 Doe was ick onvernuftigh, ende en wiste niets: ick was een groot beest by u.

+ 23 Ick sal dan geduerighlick by u zijn; gy hebt mijne rechter handt gevatt.

+ 24 Gy sult my leyden door uwen raet; ende daer na sult gy my [in] heerlickheit opnemen.

+ 25 Wien heb ick [neffens u] in den hemel ? neffens u en lust my oock niets op der aerden.

+ 26 Beswijkt mijn vleesch' ende mijn herte, soo is Godt de rotzsteen mijns herten, en de mijn deel in eeuwigheyt.

[p. 254]

De rots myns harten en myn deel,
In eeuwigheit, dien 'k my beveel.
⁺14 Want ziet, die verre van u zyn,
Vergaan, hoe groot in magt en schyn.
Gy rooit uit allen die u haaten,
⁺En u hoereerende verlaaten.
Maar my aangaande, 't is my goedt
By Godt te zyn, die my behoedt.
'k Zet myn betrouwen op den Heer,
En melde uw werken t'uwer eer.

+ 27 Want siet, die verre van u zijn, sullen vergaen; gy roeyt uyt allen die van u af hoereert.

+ 28 Maer my aengaende; het is my goet, naby Godt te wesen: ick sette mijn betrouwen op den Heere HEERE; om alle uwe wercken te vertellen.