Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

De xxxix Psalm.⁺

⁺IK zeide; 'k zal myn wegen gade slaan,
Om nimmer feilen te begaan
⁺Met myne tong; zoodat ik mynen mondt
Steedts breidele, ten vasten grondt;
Opdat terwyl de booze by my is
En over my, ik u niet mis.
⁺Ik was verstomt door zwygen, en ik zweeg
Van 't goede, tot ik nederzeeg
In zwaarder smart; myn hart raakte als

+ Psalm 39.

+ 1 Een psalm Davids, voor den Oppersang-meester, voor Jeduthun

+ 2 Ick seyde; Ick sal mijne wegen bewaren, dat ick niet en sondige met mijne tonge, ick sal mijnen mont met eenen breydel bewaren; terwijlen de godtloose noch tegen over my is.

+ Ick was verstomt [door] stil-swijgen, ick sweeg van het goede; maer mijne smerte wert verswaert.

[p. 131]

in brandt,
Toen sprak ik, met gezont verstandt:
O Heer, maak my door uwe gunst bekent,
Hoe ver zich strekt myn levensendt. ⁺
3 Leer my verstaan de maat van mynen tyt,
En hoe myn leven daaglyks slyt,
Opdat ik weet dat ik vergangbaar zy, ⁺
En my aan uwen dienst toewy:
Een handt breed zyn myn dagen, en als niet
Telt gy ons leven, vol verdriet. ⁺
4 Een yder mensch is enkel ydelheit,
Hoe vast hy staat, wydt uitgebreidt.
Hy wandelt maar als in een beeldt en schyn,
Men woelt slechts ydelyk met pyn: ⁺
Men brengt byeen, en weet niet wie 't hier na
Bezitten zal, 't zy vroeg of spâ.

Ruste.

5 Nu wat verwachte ik van uw goedheit, Heer? ⁺
Op u staat myne hoop;

+ 4 Mijn herte wert heet in mijn binnenste, een vyer ontbrandde in mijne overdenckinge; [doe] sprack ick met mijne tonge:

+ 5 HEERE, maeckt my bekent mijn eynde, ende welcke de mate mijner dagen zy: dat ick wete, hoe vergankelick ick zy.

+ 6 Siet, gy hebt mijne dagen een hant breet gestelt, ende mijn leeftijt is als niets voor u; immers is een yder mensche [hoe] vast hy staet enckel ydelheyt, Sela !

+ 7 Immers wandelt de mensche [als] in een beelt, immers woelense ydelick: men brengt by een, ende men weet niet wie het na sich nemen sal.

+ 8 Ende nu, wat verwacht ick, O Heere, mijne hope is op u.

[p. 132]

hoe zeer
Gy my verdrukt. neem al myn misdryf wech,
Terwyl ik voor u nederleg.
⁺Verlos my toch, en stel my niet ten smaat
Der dwazen, vol van woede en haat.
⁺6 Ik ben verstomt, en zal ook mynen mondt
Niet opdoen, want ik ben gewondt
Door uwe handt. onthef my van de plaag, ⁺
En 't lyden dat ik voele en draag.
'k Bezwyke door 't bestryden uwer handt.
Bevry my voor gewelt en schandt.
⁺7 Zooge iemant om zyn misbedryf kastydt
Met straffingen, straks smelt en slyt
Al zyn bevalligheit gelyk een mot,
Of als een vrucht, die haast verrot.
Een yder mensch is immers ydelheit.
⁺Hoor my, ô Heer, die u verbeidt.
8 Leen, Heer, naar myn geroep en smeeking 't oor,
Zwyg niet, daar ik in

+ 9 Verlost my van alle mijne overtredingen: en stelt my niet tot eenen smaet des dwasen.

+ 10 Ick ben verstomt, ick en sal mijnen mondt niet op doen; want gy hebt het gedaen.

+ 11 Neemt uwe plage van op my wech; ick ben besweken van de bestrijdinge uwer hant.

+ 12 Kastijt gy yemant met straffingen om de ongerechtigheyt, soo doet gy sijne bevalligheyt smelten als eene motte; Immers is een yeder mensche ydelheyt, Sela!

+ 12 Hoort, HEERE, myn gebed, ende neemt mijn geroep ter ooren, swijgt niet tot mijne tra-nen: want ick ben een vreemdelingh by u; een bywoonder, gelijk alle mijne vaders.

[p. 133]

traanen smoor.
Want ik ben, Heer, by u een vreemdeling,
Als myner vadren gansche kring.
Wendt u van my, opdat ik my verquik', ⁺
Eer ik door rou verga en stik.

+ 14 Wendt u van my af, dat ick my verquicke, eer dan ick henen ga, ende ick niet [meer] en zy.