Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

De xxxviij Psalm. ⁺

LAat uw straffe op my niet blaaken, ⁺
Noch my naaken,
Heer, in uw verbolgentheit. ⁺
Matig toch myn smarte in 't lyden,
En 't kastyden,

+ Psalm 38.

+ 1 Een Psalm Davids, om te doen gedenken

+ 2 O HEERE, en straft my niet in uwen grooten toorn; ende kastijt my niet in uwe grimmigheit.

[p. 124]

Datge in grimmigheit bereidt.
⁺2 Want uw scherpe pylen klieven,
En doorgrieven
Myn gebeente en ingewandt.
'k Ben benaaut en zeer beneepen,
Aangegreepen
Van uw wraak en slaande handt.
⁺3 Daar wordt niet geheels gevonden,
(Door myn zonden)
In myn vleesch. uw gramschap gloeit.
'k Vind geen ruste in myne beenen,
D'oogen weenen,
Omdat steedts myn lyden groeit.
⁺4 Want myne ongerechtigheden,
Booze zeden,
Gaan my verre boven 't hoofdt;
Ik kan haren last niet draagen,
Door uw slagen,
En 't gewigt van kracht berooft.
⁺5 'k Ben vol stinkende etterbuilen,

+ 3 Want uwe pijlen zijn in my gedaelt, ende uwe hant is op my nedergedaelt.

+ 4 Daer is niet geheels in mijn vleesch, van wegen uwe gramschap; daer is geen vrede in mijne beenderen, van wegen mijne sonde:

+ 5 Want mijne ongerechtigheden gaen over mijn hooft; als een sware last, zijnse my te swaer geworden.

+ 6 Mijne etter-buylen stincken, sy zijn vervuylt, van wegen mijne dwaesheyt.

[p. 125]

Die vervuilen.
En verzweeren door 't gezwel.
Wegens myne dwaaze daaden,
Quaade zaaden,
Strydende met uw bevel.

I. Ruste.

6 'k Ben gekromt en neêrgebogen, ⁺
Als onttogen
Van myn lyfsgestalte en kracht.
'k Moet van droefheit gansche dagen
't Roukleedt draagen,
Zoodat myne ziel versmagt.
7 Want de brandt verteert myn dermen; ⁺
Door myn kermen
Slyt myn ooge en 't zwakke lyf.
In myn vleesch is ziel noch leven
Meer gebleven,
Al myn leên staan dootsch en styf.
8 'k Ben verzwakt en als gebroken, ⁺
'k Zit gedoken,

+ 7 Ick ben krom geworden, ick ben uyttermaten seer neder gebogen; ick ga den gantschen dagh in het swart.

+ 8 Want mijne dermen zijn vol van verachtelicke [plage:] ende daer en is niet geheels in mijn vleesch.

+ 9 Ick ben verswackt, ende uytermaten seer gebrijselt; ick brulle van het geruysch mijns herten.

[p. 126]

Gansch verbryzelt, in elendt.
'k Brulle van 't geruisch myns harten,
En myn smarten;
Opdat gy u tot my wendt.
⁺9 Heer, die kent myn wensch en klagten,
Koom verzagten
't Bitter lyden dat ik draag.
Gy kent myn gebeên en zugten,
En de vruchten
Van myn quaale en zwaare plaag.
⁺10 't Hart keert in my om van binnen,
Kracht en zinnen.
Hebben my verlaaten; ook
Is het licht zelf van myne oogen
My ontvloden:
'k Ben verdroogt als door den rook.
⁺11 'k Wordt van ydereen verlaaten,
Op de straaten
Staan myn vrienden van myn huis.
Myn bestaanden zyn verlegen,

+ 10 Heere, voor u is alle mijne begeerte, ende mijn suchten en is voor u niet verborgen.

+ 11 Myn herte keert om ende om; mijne kracht heeft my verlaten; ende het licht mijner oogen, oock sy selve, en zijn niet by my.

+ 12 Mijne liefhebbers, ende mijne vrienden staen van tegen over mijne plage; ende mijne nabestaende staen van verre.

[p. 127]

Neêrgezegen
Door myn leet en bitter kruis.

I I. Ruste.

12 Zy, die op myn ziele mikken, ⁺
Leggen strikken
Opdat ik geraake in 't leet.
'k Zie hen die myn lyden zoeken,
Zich verkloeken
In 't bederf, voor my gesmeedt.
13 Zy bedenken looze streeken, ⁺
Om te steeken:
Maar ik houde my als doof.
'k Ben als stom en wil niet hooren,
Alsze in tooren,
My beloeren tot hun' roof.
14 'k Houde mynen mondt gesloten, ⁺
By 't vergrooten
Van hun smaalen op myn quaadt.
'k Hebbe als geene tegenreden,
Alsze ontleeden

+ 13 Ende die mijne ziele soecken, leggen [my] stricken, ende die mijn quaet soecken, spreken verdervingen; ende sy overdenken den gantschen dagh listen.

+ 14 Ick daer en tegen ben als een doove, ick en hoore niet, ende als een stomme, [die] sijnen mont niet op en doet.

+ 15 Ja ick ben als een man die niet en hoort, ende in wiens mont geene tegen-redenen en zijn.

[p. 128]

Hoe uw handt my drukt en slaat.
⁺15 Want myn hoope en zielsbetrouwen
Zal ik bouwen
Op uw goedheit, magtig Heer:
Gy verhoort my naar myn beeden;
Dekt myn leden
Voor des vyandts moordgeweer.
⁺16 Dat zy zich toch in myn lyden
Niet verblyden,
Zeide ik; want wanneer myn voet
Zoude wanklen, rees hun grootheit,
En hun snoodheit
Tegen my, door 't boos gemoedt.

I I I. Ruste.

⁺17 Want ik ben gereedt tot hinken:
'k Moet verzinken
In den grondeloozen put
Van dees' rampen. ja myn harte
Breekt door smarte,
Zoo gy my niet onderstut.

+ 16 Want op u, HEERE, hoop ick; gy sult verhooren, Heere, mijn Godt.

+ 17 Want ick seyde; Dat sy hen doch over my niet en verblijden ! wanneer mijn voet soude wanckelen, soo souden sy hen tegen my groot maken.

+ 18 Want ick ben tot hincken gereet: ende mijne smerte is steedts voor my.

[p. 129]

18 Want myne ongerechtigheden, ⁺
U beleden,
Maake ik u nu weêr bekent.
'k Ben bekommert en verlegen,
In het weegen
Van myn zonde en zwaare elendt.
19 Maar myn haters groeien krachtig, ⁺
Worden magtig,
'k Voel myns vyandts fellen haat,
Zonder oorzaak opgenoomen,
Niet te toomen:
Hy vergroot in eere en staat.
20 Die my quaadt voor goedt beloonen, ⁺
En my hoonen,
Staan my tegen; omdat ik
Dagelyks naar 't goede jaage,
En my draage
Dat geen onrecht my verstrik'.
21 Laat uw hulp my niet begeeven, ⁺
Doet my leeven,

+ 19 Want ick make [u] mijne ongerechtigheyt bekent: Ick ben bekommert van wegen mijne sonde.

+ 20 Maer mijne vyanden zijn levende, worden machtig: ende die my om valsche oorsaken haten, worden groot.

+ 21 Ende die quaet voor goet vergelden, staen my tegen; om dat ick het goede najage.

+ 22 En verlaet my niet, O HEERE: mijn Godt, en weest niet verre van my.

[p. 130]

Och ! verlaat my nooit, ô Heer !
Wees, myn Godt, van my niet verre.
Als een sterre
Straale uw aanschyn op my neêr.
⁺22 Haast u, Heer, om my te vryden,
Uit dit lyden;
Toon my uwe hulpe en kracht.
Heer, myn heil, myn troost, myn leven,
Koom my geeven
't Geen myn ziel van u verwacht.

+ 23 Haest u tot mijner hulpe; HEERE, mijn heyl.