Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

De xxxv Psalm.⁺

⁺TWist, Heer, met myne twisters, fier
In moedt, en recht uw krygsbanier
Op tegens hen, die my bestryden.
⁺Gryp zwaardt en schildt, om my te vryden.
Sta op, ô Heer, tot myne hulp,
Dat 's vyandts magt my niet bestulp;
⁺Vel uwe spiesse, en sluit den weg,
Dat ik voor hem niet open legg'.
2 Trek myn vervolgers te gemoet.
Zeg tot myn ziel: ik ben uw goedt,
⁺Uw heil. laat hen met schande sneeven
Die naar myn ziele staan en leven.
Dryfze achterwaarts, en maak beschaamt
Die t'zamen hebben quaat beraamt
Tot myn bederf. des hemels straf
⁺Verstrooize voor den windt als kaf.
3 Des Heeren Engel dryfze heen

+ Psalm 35.

+ 1 [een Psalm] Davids. Twist, HEERE, met mijne twisters; strydt met mijne bestryders.

+ 2 Grypt den schilt ende rondasse, ende staet op tot myner hulpe.

+ 3 Ende brent de spiesse noort, ende sluyt [den weg] toe, mijne vervolgers te gemoete; segt tot mijne ziele, Ick ben uw' heyl.

+ 4 Laetse beschaemt ende te schande worden, die mijne ziele soeken; laetse achterwaerts gedreven, ende schaemt-root worden, die quaet tegen my bedenken

+ 5 Laetse worden als kaf voor den wint; ende de Engel des HEE-REN dryvese weg.

[p. 109]

In duisternissen, nooit betreên,
En jaagze op gladde slibberwegen, ⁺
Versteeken van Godts heil en zegen.
Des Heeren Engel volgze en sla
Hun heir, en toon hun geen gena.
Want zonder oorzaak is hun net ⁺
En strik met list voor my gezet.
4 Zy hebben zonder reên myn ziel
Belaagt, opdatze in lyden viel',
Dat hem dan ook verwoesting treffe, ⁺
Voordat hy 't weete en recht beseffe.
Dat hy zelf valle in 't net, gestelt
Voor myne ziel, door boos gewelt.
Hy val 'er met verwoestinge in,
Opdat zyn magt my nooit verwinn'.

I. Ruste.

5 Zoo zal myn ziel zich in den Heer ⁺
Verheugen, en, ook tot zyne eer,
Gansch vrolyk in zyn heil, hem pryzen,
Al myn gebeent' hem eer bewyzen, ⁺

+ 6 Haer weg zy duyster ende gantsch slibberigh: ende de Engel des HEEREN vervolgese.

+ 7 Want sy hebben sonder oorsake de groeve hares nets voor my verborgen; sy hebben sonder oorsake gegraven voor mijne ziele.

+ 8 De verwoestinge over kome hem, dat hy het niet en wete, ende sijn net, dat hy verborgen heeft, vange hem-selven; hy valle daer in met verwoestinge.

+ 9 Soo sal mijne ziele haer verheugen in den HEERE; sy sal vrolick zijn in sijn heyl.

+ 10 Alle mijne beenderen sul-len seggen; HEERE wie is u gelijck ! die gy den elendigen reddet van dien die stercmer is dan hy; ende den elendigen ende nootdruftigen van sijnen beroover.

[p. 110]

en zeggen; wie is u gelyk,
O Heer ! die zulk een liefdeblyk
Den onderdrukten geeft, en redt
Hem uit des rovers magt en net.
⁺6 Getuigen, wrevelig van aart,
Staan heftig tegen my geschaart.
Zy eischen dat ik nimmer kende:
⁺Voor goedt vergeldt my deeze bende
Het quaad, de roving myner ziel.
⁺Daar, als 'er een in krankheit viel,
Ik eenen zak koos voor myn kleedt,
Ten blyk van 't diepe hartenleet.
7 Dan heb ik myne ziel gequelt
Met vasten, dat ik was beknelt,
En 't bidden in myn' boezem keerde.
⁺Zyn lyden myn gemoedt zoo deerde,
Dat ik gebukt ging in het zwart,
Zoodat het my trof aan het hart,
Gelyk 't van vriendt of broêr gebeurt,
Of hem, die om zyn moeder treurt.

+ 11 Wrevelige getuygen staender op; het geene ick niet en weet, eysschen sy van my.

+ 12 Sy vergelden my quaet voor goet, de berovinge mijner ziele.

+ 13 My daer en tegen aengaende, als sy krank waren, was een sak mijn kleedt, ick quelde mijne ziele met vasten, ende mijn gebedt keerde weder in mijnen boesem.

+ 14 Ick ging steets, als of 't een vrient, als of het my een broeder geweest ware; ick gingh gebuckt in 't swart, als een die over [sijne] moeder treurt.

[p. 111]

8 Maar als ik hinkte, waren zy ⁺
Verblydt in 't hart, doch quamen my
Gelyk verslagenen beklaagen,
Men zag hen treurig rouwe draagen,
En 'k merkte niets: zy scheurden 't kleedt,
En spraken t'elkens van myn leet.
Doch onder 't huichelachtig rot, ⁺
En tafelbroêrs was ik hun spot.

I I. Ruste.

9 Hoe lang zal uw gedult dit zien, ⁺
O Heer ! koom my uw bystant biên,
En redt myn ziel weêr uit de klaauwen
Der leeuwen, die haar fel benaauwen.
Zoo zal ik, by de groote schaar ⁺
Van uw gemeinte, in 't openbaar
U looven; by een groot getal
Van volk u pryzen met geschal.
10 Laat hen niet bly zyn over my, ⁺
Die my voor valsheit zyn party
En vyandt, noch met d'oogen wenken,

+ 15 Maer als ick hinckte, waren sy verblijdt, ende versamelden sich; sy versamelden sich tot my [als] geslagene, ende ick en merckte niets; sy scheurden [hare kleederen,] ende en swegen niet stil.

+ 16 Onder de huychelsche spotachtige tafelbroeders, knersten sy over my met hare tanden.

+ 17 Heere, hoe lange sult gy toesien? Brengt mijne ziele weder van haer-lieder verwoestingen; mijne eensame van de jonge leeuwen.

+ 18 Soo sal ick u loven in de groote gemeynte; zonder machtigh veel volcks sal ick u prijsen.

+ 19 Laetse hen niet verblyden over my, die my om valsche oorsaken vyant zijn; [noch] wenken met de oogen, die my sonder oorsake haten.

[p. 112]

Die my door wrevelhaat verdenken.
Want deeze spreeken van geen vreê,
⁺Maar poogen 't slagzwaardt uit de schee
Te rukken; en 's landts stille schaar
Door list te storten in gevaar.
⁺11 Zy sperren hunnen mondt wyd op,
En schudden over my den kop;
Zy zeggen trots: ha, ha; onze ooge
⁺Heeft dit gezien. Heer, die om hooge
Zit, gy zaagt zulks; zwyg daarom niet,
En wees toch by my in 't verdriet.
⁺Ontwaak, wordt wakker tot myn recht,
Redt, Heer, de twistzaak van uw' knecht.
⁺12 Doet my naar uw gerechtigheit
Toch recht, myn Godt, die u verbeidt.
⁺Laat zich myn vyandt niet verblyden
In 't hart; noch zeggen in myn lyden:
Wy hebben hem verslonden. laat
Hen schaamroot worden die door haat
Verheugt zyn in myn leet. uw handt

+ 20 Want sy en spreken niet van vrede, maer sy bedenken bedrieghlicke saken tegen de stille in den lande.

+ 21 Ende sy sperren haren mondt wijt op tegen my: sy seggen, Ha, ha; onse ooge heeft het gesien.

+ 22 HEERE, gy hebt het gesien; en swijgt niet: HEERE, en weest niet verre van my.

+ 23 Ontwaekt ende wordt wacker tot mijn recht; mijn Godt ende HEERE, tot mijne twistsake.

+ 24 Doet my recht na uwe gerechtigheyt: HEERE, mijn Godt; ende en laetse hen over my niet verblijden.

+ 25 Laetse niet seggen in haer herte; Heah, onse ziele: laetse niet seggen, Wy hebben hem verslonden !

[p. 113]

Bekleedeze met schaamte en schandt. ⁺
13 Maar laat ze vrolyk zingen, Heer,
Die myn gerechtigheit en eer
Beminnen, laat ze t'allen tyden
Gedurig zich in u verblyden,
En zeggen: Godt zy groot gemaakt, ⁺
Die voor zyn knechts gerustheit waakt.
Zoo meldt myn tong den ganschen dag ⁺
Uw recht en lof, met diep ontzag.

+ 26 Laetse beschaemt ende t'samen schaem-root worden, die hen in mijn quaet verblijden; laetse met schaemte ende schande bekleet worden, die hen tegen my groot maken.

+ 27 Laetse vrolick singen ende verblijdt zijn, die lust hebben tot mijne gerechtigheyt, ende laetse geduerighlick seggen; Groot gemaeckt zy de HEERE, die lust heeft tot de vrede sijns knechts.

+ 28 Soo sal mijne tonge vermelden uwe gerechtigheyt; [ende] uwen lof den ganschen dagh.