Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers
(1679)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Komt menschen schoon verciert, pag. 187
MYn lief is mijn, en ick ben sijn,
Die my soo dickmael treuren doet:
| |
[pagina 672]
| |
Als hy absent // hem van my went,
Droefheyt mijn hert besueren // moet.
Dickmael tot hem // heff' ick mijn stem,
Die my noyt versmden // plagh,
Met ongeluck // of zwaren druck,
Als hy my maer beladen sagh.
Dus met geklagh // en zwaer gewag
Soeck ick, die my versagen // mag
Hy vrijt mijn hert // van alle smert,
En al mijn kranckheyt hy // verdraegt
Hy komt daer in // vernieuwt mijn sin,
Verdrijft wat hem in my // mishaegt,
Dus is met spoet // geworden soet,
Dat ick de wereldt derven // magh:
De sonden quaet // ick nu seer haet,
Die ick soo noo te sterven // plagh,
Dat eerst mijn ziel // soo bitter viel,
Om 't selv ick nu te erven // lagh.
Nu ben ick bly // van sorghe vry,
Die my eertijts benoude // zwaer,
O werelts eer // quelt my niet meer,
'k Wil my van u nu houden // klaer:
Wellust, voorspoet // al 't aertsche goet
Magh nu mijn ziel vermeyden // niet.
Door haeren raedt // en valschen praet
Ick my wel eer verleyde // liet:
Nu metter daet // ick vroegh en laet
Wil Godt alleen verbeyden // siet.
Jesu mijn lief // al mijn gerief
| |
[pagina 673]
| |
Ghy blijven sult tot aller tijdt:
Met u alleen, ben ick te vre'en:
Wilt my toch helpen in den strijdt.
Boven geneught // en alle vreught,
De welcke spruyt van vleesch en bloet.
Is het vermaeck // daer ick na haeck,
Dan uwer liefden soeten vloedt.
Om desen smaeck // ick heel versaeck
Mijn eyghen ziel, en 's wereldts goet.
|
|