Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)

[p. 669]

Osculetur me osculo oris sui. Cant. 1.

Op de wijse: Komt Schepper Heilighe Geest. p. 224.

MEt een kuss' van uw' mondt
Maeckt my, o Godt, ghesondt:
Want boven aerdtschen wijne,
Solaes of medecijne,
Uw' borsten zijn vol vreughden
Wel-rieckende van deughden.

U heb ick, Heer, ghesindt,

Uw' liefde my verslindt:
Ick wensch u meer te minnen,
Wt al mijn kracht en sinnen:
Ick roep' tot u met sanghe:
Laet my meer liefd' ontfanghen.

Wat is my op aerdt-rijck,

In Hemel desgelijck,
Dat my magh contenteeren?
Vernoegen mijn begeeren,
Soo ick u, mijn Beminde,
Hier of daer niet en vinde.

Om u ick liever kies

Armoed', en groot verlies:
Dan sonder u seer machtigh
Te zijn, of rijck en prachtigh:
Liever den Hemel derven

[p. 670]

 

Dan sonder u te erven.

 

 

 

Want waer ghy Heere zijt

 

Daer is Hemelsch jolijt:

 

Gaet ghy u absenteeren,

 

Soo moet ick vreuchd'ontbeeren:

 

Met weenen en met suchten

 

Sal ick tot u dan vluchten.

 

 

 

Wat is mijn meeste vreughd,

 

Solaes ende gheneught?

 

Waer staet vast mijn betrouwen

 

Daer ick alleen op bouwe?

 

't Zijn niet de creaturen;

 

Ghy zijt het t' alder uren.

 

 

 

Als ick met u magh zijn

 

Geen lijden dunckt my pijn:

 

't Zy waer ick dan magh wesen,

 

Vry sal ick zijn van vreesen:

 

Geen dingh kan my dan deeren:

 

Voldaen is mijn begheeren.

 

 

 

Niemandt weet ick voorwaer

 

Die my in lijden swaer

 

Als ghy, soud' moghen helpen,

 

Mijn druck en droefheyt stelpen:

 

Want als ghy vliedt uytwendigh,

 

Is alle mensch ellendigh.

 

 

 

Wat ick aenhoor, aenschouw'/

 

't Maeckt my gheen vreughd, maer rouw.

 

't Ghevoelen, Riecken, Smaken,

 

Magh my al niet vermaken.

[p. 671]

 

In u is mijn welluste,

 

Solaes, en al mijn ruste.

 

 

 

Want ghy, o Heere Godt,

 

Alleen zijt 't hooghste lot:

 

Goet, soet, schoon boven maten,

 

De edelste van staten,

 

Fonteyn van alle goeden,

 

Die mijne ziel kan voeden.

 

 

 

Daerom niet rust mijn geest

 

In 's wereldts wild foreest,

 

In uw' giften of gaven,

 

Die my niet kunnen laven:

 

Door dat ick na dit sterven

 

Eens rust in u magh erven.

 

 

 

O Jesu, Prince mijn,

 

Wanneer sal die tijdt zijn?

 

Dat ick, van liefden droncken,

 

In u sal zijn versoncken?

 

Want u t' aen-hanghen reyne,

 

Vermaeckt mijn ziel alleyne.