Het paradijs der geestelijke en kerkelijke lofzangen (onder pseudoniem Salomon Theodotus)
(1638)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Komt menschen schoon verciert, p. 187.
MYn lief is mijn, en ick ben zijn,
Die my so dicmael trueren // doet:
| |
[pagina 672]
| |
Als hy absent // hem van my wendt,
Droefheydt mijn hert besueren // moet.
Dickmael tot hem // heff' ick mijn stem,
Die my noyt te versmaden // plagh,
Met ongheluck // of swaren druck,
Als hy my maer beladen // sagh.
Dus met gheklagh // en swaer gewagh
Soeck ick, die my versaden // magh.
Hy vrijdt mijn hert // van alle smert,
En al mijn kranckheydt hy // verdraeght:
Hy komt daer in // vernieuwt mijn sin,
Verdrijft wat hem in my // mishaeght,
Dus is 't met spoet // gheworden soet,
Dat ick de werelt derven // magh:
De sonden quaet // ick nu seer haet,
Die ick soo noo te sterven // plagh,
Dat eerst mijn ziel // soo bitter viel,
Om 't selv' ick nu te erven // lagh.
Nu ben ick bly // van sorghe vry,
Die my eertijts benoude // swaer:
O wereldts eer // quelt my niet meer,
'k Wil my van u nu houden // klaer:
Wellust, voorspoet, al 't aertsche goedt
Magh nu mijn ziel vermeyden // niet.
Door haren raedt // en valschen praet
Ick my wel eer verleyden // liet:
Nu metter daedt // ick vroegh en laet
Wil Godt alleen verbeyden // siet.
Jesu mijn lief // al mijn gherief
| |
[pagina 673]
| |
Ghy blijven sult tot aller tijdt:
Met u alleen // ben ick te vre'en:
Wilt my toch helpen in den strijdt.
Boven gheneught // en alle vreught,
De welcke spruyt van vleesch en bloed,
Is het vermaeck // daer ik na haeck,
Van uwer liefden soeten vloedt.
Om desen smaeck // ick heel versaeck
Mijn eyghen ziel, en 's wereldts goet.
|
|