De heyr-baene des cruys
(1672)–Benedictus van Haeften–
AuteursrechtvrijHet Testament van Stavrophila.
| |
[pagina 437]
| |
Nu door de goetheyt Godts, tot mijnder groote baeten,
Word' ick van mijnen Heer den hemel in-gelaeten.
Den Enghel Sauvegard', die my daer quam ontrent,
Die zeghelde den will' van dit mijn Testament.
Ick, de Stavrophila, voormaels in grooten drucke,
Laet u den Crvyce-wegh tot eeuwigh ziel gelucke.
Ick was een reyne Maeght, in aermoed' en in leet,
Het Crvys heeft my ghemaeckt van purper een schoon kleet.
Den Leydsman van het Crvys, daer hy was mé geladen,
Die schonck in overvloet my alle dees weldaden,
Waer van ic voor mijn doot verstandig, en bequaem
V sterffelijcken mensch gheheel maeck erfgenaem.
Ick schenck u al mijn recht. De leeringh voor het lesten
Die Iesvs hier toe gaf, is heel voor u ten besten:
Want in mijn leven was het Crvys gebenedijt,
Alleen den rechten pat voor mijne saligheyt.
Tot vast getuygenis dry zeghels siet van buyten
Van mijnen echten will' dit testament besluyten,
T'welc ick u heel, en gantsch voor eeuwig achter laet,
V gheef, en voeghe toe, tot enckel ziele-baet.
Al de voet-stappen volght die ick heb in-getreden,
Voeght tot het heyligh Crvys u ziel, en al u leden.
Dit was alleen mijn rust, en oorsaeck van den loon,
En in de werelt my den alder-hooghsten throon,
Dit stell' ick in u maght, omhelset ghy met lusten,
Met my wilt op het Crvys, Crvys-draeghers altijt rusten.
O Iesv! die dit draeght, wilt geven voor den prijs
Met u Stavrophila het hemelsch Paradijs,
Dit dient my voor letier, die my daer toe gaet draegen,
En is my van triumph, siet, eenen gulden waeghen.
| |
[pagina 438]
| |
Is't saecken dat dit Crvys, u vrienden, soo behaegt:
Ontfanght mijn testament. Het Crvys met Iesv draeght.
Gedaen in het salet oft voor-hof des hemelsch Ierusalem, regnérende van het hout des Crvys onses Heeren Iesv Christi. Amen. Ick Stavrophila dienst-maeght Christi hebbe mijn Testament herlesen, onderteeckent, ende gezegelt. 
Dit was den inhout van't papier, t'welck van den hemel was neder-gedaelt. Daer-en-tusschen is Stavrophila inghegaen de blijdtschap des Heeren, in die blijdschap, segg' ick, de welcke alleen een waerachtighe, ende vaste blijdtschap is: De welcke niet van het schepsel, maer van den Ga naar margenoot+ Schepper ontfangen wort; by de welcke alle andere genoeghte vergeleken, niet dan lautere droefheyt is: alle vroylijckheyt treuringe, alle soetigheyt, bitterheyt; alle eere, schande, ende ten lesten allen t'ghene dat den mensch vermaecken kan, moeylijckheyt. Maer wie Ga naar margenoot+ kan ghenoeghsaem, of ten vollen peysen, met wat een affectie van liefde dat de geheele menighte van de hemelsche heyren haer is te gemoet gekomen? met wat vreughde-liedekens sy tot den throon der glorie geleydt is geweest? met wat een soet gelaet, met wat een minsaem onthael, met wat Goddelijcke omhelsinghen sy van den Bruydegom is ontfangen geweest? Edoch, t'is al te vergeefs dat ick doen, indien ick wil uytlegghen, al t'ghene dat sy in dat landschap der levende nu met een seer sorghe-loose | |
[pagina 439]
| |
gherustigheydt siet, hoort, smaeckt, ende besit. Want daer is overvloedigheydt sonder gebreck, peys sonder oorlog, oprechte liefde, sonder haet, blijdschap sonder droefheydt: jae noch ooghe en Ga naar margenoot+ heeft het gesien, noch oore en heeft het ghehoort, noch t'en is in des menschen herte op ghekomen, t'ghene dat Godt bereydt heeft voor de ghene die hem lief hebben. Die sake en kan met het geloof niet gevat, met de hope Ga naar margenoot+ niet geraect, noch met de liefde niet begrepen worden. T'gaet alle menschen begeerten, wenschen, ende gepeysen te boven. Wat dinghe? sal men dan wanhopen, ende mistrauwen? Gheensins niet. Wel is waer, t'en kan niet gheweerdeert, maer wel Verkreghen worden. Maer wat kost dat wel? wat is den prijs? Wat aerbeydt is weerdigh de ruste, die Ga naar margenoot+ geen Eynde en heeft? Is't dat ghy gerechtelijck oordeelen wilt, d'eeuwighe ruste wort te recht ghekocht met eeuwighen aerbeydt. Dat is waer; maer en wilt niet vreesen, Godt is bermhertigh. Want waer't saecken ghy eeuwelijck aerbeyden moest, ghy en soudt noyt geraecken tot d'eeuwige ruste. Oversulcks om dat ghy eens soude komen tot het ghene dat ghy koopt, soo en moet ghy niet eeuwelijck wercken, niet, om dat het soo veel niet weerdt en is, maer om eens te besitten, t'gene gekocht wort. Thien hondert duysent jaeren in aerbeyt, wat is dat? Thien hondert duysent jaeren hebben een Eynde; Dat ick u geven sal, seght den Heere, en sal geen Eynde hebben. Wat een groote bermhertigheydt is dat van Godt! Hy en seght niet, aerbeydt duysent jaeren; hy en segt niet aerbeyt vijfhondert jaeren, maer aerbeyt weynige, soo lange sal ghy leeft, Daer af sal nu de ruste wesen, ende sy en sal geen eynde hebben. | |
[pagina 440]
| |
O eeuwighe ruste! ô Eynde sonder Eynde! ô groote, ende onweerdeerlijcke blijdschap! ô alder-gherustighste ruste in Godt selve! die't Ga naar margenoot+ Eynde is van onse begheerte, die sonder Eynde sal gesien, sonder af-keer bemint, ende sonder vermoeytheyt gelooft worden. Siet wat dat sal zijn in't Eynde sonder Eynde! Want wat is anders ons Eynde, als te komen tot het Rijck, dat geen Eynde en heeft? Hier toe leydt ons de Heyr-baene des Crvys: hier toe is Stavrophila, ghelijck wy sien, door haer reyse gekomen; hier toe zy oock eyndelinge het wit, ende ooghmerck van alle onse beschrijvinghe, dat is tot meerder eere, ende glorie van Godt-almaghtigh, die leeft, ende regneert inder eeuwigheydt der eeuwigheden. Amen.
EYNDE. |
|