De Bigibereman

[p. 115]

5 De thuiskomst van moeder Reino

Aan de Caesar Fraenklaan 52 wordt tot zesmaal toe gescheld, maar niemand doet open.

Moeder Reino zet nu beide plastic tassen op de grond, waarna ze opzoek gaat naar de sleutels in haar schoudertasje.

Oom Raymond voegt zich thans bij haar met drie vellen spaanplaat die hij even boven zijn hoofd met de handen vasthoudt.

‘Het lijkt erg rustig hier’, zegt hij, terwijl hij door het grote raam naar binnen kijkt.

‘Eindelijk heb ik de sleutels.

Het komt door die rot agenten dat we zo laat thuis aankomen.

Ik zie dat de jongens de lichten niet eens hebben aangemaakt.

[p. 116]

Kun jij je voorstellen dat we niet eens even naar huis mochten bellen.’

‘Ik heb je toch gezegd, dat we maandag aanstaande een strafklacht indienen tegen die twee agenten. Maar probeer het nu even van je af te zetten, okee?’

‘Okee’, zegt moeder Reino.

Ze heeft inmiddels de deur open kunnen maken en kijkt verheugd als ze de jassen van de beide jongens aan de kapstok ziet hangen.

Als zij de plastic tassen bij de eettafel heeft neergezet, doet ze de lichten in de voorkamer en de gang aan.

Na haar jas te hebben uitgetrokken gaat ze de trap op roepend:

‘Jongens... we zijn thuis.’

Ze hoort niets. Moeder kijkt in de kamer van Andro, dan in die van Glenn.

Niemand te zien.

Nu begint moeder zich werkelijk zorgen te maken. Maar dan ziet ze dat het trapje, dat naar de zolderkamer gaat, naar beneden gehaald is. Zij haast zich dat trapje op.

[p. 117]

Als ze haar beide jongens zo rustig ziet slapen moet ze lachen.

‘Ay... ây... ây’, zegt ze terwijl ze met haar hoofd schudt.

Ze neemt Glenn en Andro op van de vloer en probeert hen met haar lichaam een beetje warm te maken.

‘Jullie weten dat er boven geen centrale verwarming is.

Glenn en Andro ontwaken als uit een lange slaap. Ze kijken een beetje suf.

Andro kan nauwelijks zijn ogen open houden.

Glenn valt, als moeder Reino hem even loslaat, zo weer in haar schoot.

‘Reino, Reino, jongens, Sranan is op het nieuws, horen ze oom Raymond beneden roepen.

Ze willen plotseling allemaal het trapje afgaan, maar bedenken dat het moeilijk zal gaan met zijn allen tegelijk.

‘Ma, gaat U eerst.’

Ineens lijkt Andro klaarwakker.

Glenn staat klaar om moeder naar beneden te volgen als zij de trap is afgedaald.

[p. 118]

Binnen twee passen is hij beneden. Moeder rent de lange trap af, gevolgd door Glenn. Andro komt er vlak achter aan.

Ze zien dat de tv op RTL 4 is afgesteld.

‘Jongens, 't is Sranan, 't is Sranan’, zegt oom Raymond terwijl hij met de vingers een klikkende beweging maakt.

Ze kijken nu allemaal vol spanning naar de nieuwslezer: ‘Nogmaals Uw aandacht.

[p. 119]

Zojuist is bij onze nieuwsredactie het bericht binnengekomen, dat in Sranan vrede bereikt is tussen de tegen elkaar strijdleverende partijen.

Wij hebben niet kunnen vaststellen, hoe de vrede tot stand is gekomen. Wel hebben bewoners uit het binnenland verklaard, dat twee kleine jongens, die van een ver land komen, een belangrijke rol hierbij gespeeld hebben.

Als uitvloeisel van het vredesakkoord is een grootscheepse actie begonnen om alle wapens naar het gebied van het Tumukhumakgebergte te brengen om aldaar in een ravijn te worden gestort. Tot zover ons extra nieuwsbulletin.

Zodra we meer informatie dan wel beelden uit Sranan hebben, komen wij bij U terug in de huiskamer.’

Glenn en Andro kijken elkaar aan en schieten beiden in de lach.

Moeder Reino kijkt verwonderd, en denkt waarom lachen deze kinderen zo smakelijk?

Waarom?