Gedichten

(1971)–Maria de Groot– rechtenstatus



[pagina 65]
Pirouette 1 Het lijden dat ik voor u uitsta is pure verrukking mijn bloed bloesemt in u uw woord heeft mijn mond gevonden mijn tong verhemeld, ik proef u en in uw omarming vloeit mij uw warmte te binnen.
2 Alleen in de leegte geen menselijk teken dan deze: mijn honger, mijn dorst na bij het niet zijn bijna een zwijgende dode naakt en ontluisterd zo zijn mijn handen: vissen in binnenwater drijvend de buik naar boven wit en vergiftigd.
3 Word ik bestoven krijgt de wind vat op mijn hart stempelt het zaad mij waardig word ik een vrouw vouw ik mij aan u open dan zwieren woorden te over tussen ons tovenaar.

[pagina 66]
4 Maar vaak ben ik alleen met het woord dat op papier staat dat mij niet aanraakt al strek ik al mijn armen naar u uit al reik ik op mijn tenen naar uw warmte ik blijf bedroefd.
5 Het wachten is op u geen hand kan mij helpen geen mensenmond u kust mij dieper als u mij kust word ik langzaam levend ga ik bewegen mijn vingers, mijn wimpers mijn lichaam gaat zweven en toch is mijn bloed niet op drift die mij neertrekt die het valluik opent naar de verdrinkende dood.
6 Dat is uitzonderlijk als ik mijn lichaam laat vieren diep in de liefde mijn bloed woekert met zijn warmte en waarde dat is het wonder totdat de kilte mij bindt en het woord van de ander mijn eigen gelijk doorzichtig wordt tot de begeerte.

[pagina 67]
7 Ik ben begerig alles verwacht ik van u leven en lust in dat leven een los en vaardig lichaam een vurig en duur hart ik ben begerig omdat mijn dorst mij drijft omdat ik een lange dorstende keel ben die smacht naar lelies en vlinders aronskelken vogels die klapwieken van plezier een hoorn des overvloeds.
8 U nadert alleen tot de arme tot de verlatene de dorstende naar vertroosting die nooit genoeg gestreeld werd zodat zij languit bevredigd lag in andere armen u nadert alleen als de dode wankelt op de rand van het leven.
9 Op het scherp van de snede binnengevoerd in de tijd waar de klepels slaan waar het hangijzer van het woord heet is en daar staan een sterfelijk lichaam lang in de hoogspanning van de vraag die snakt naar het antwoord.

[pagina 68]
10 Als ik u binnenlaat nee, als u binnengaat op mijn slot passen al uw sleutels en u vindt mij dan is er niets dan is er niemand dan is er geen moordende dood die ons lijfelijk scheidt.
11 Daarom dans ik daarom ga ik in trance op lange passen van licht en zie ik dieper dan anderen die staren in het varende water zwaar hangend over de leuning van de gewelfde bruggen.
12 Uw woord nestelt in mij daarom is de angst een vluchtige danser grillig kan hij zijn passen draaien maar ik weet dat zijn nummer uit is en het decor romantiek paars aangezette bomen zijn een wieg voor de roofvogels van de angst.
13 Dit is drift leven met u bewegen in uw woord niet als een stropop maar als een bloedwarm levend lichaam dat zingt.

[pagina 69]
14 Welk geheim moet daarin schuilen? welke cel moet zijn grendels verliezen en blozend opengaan? de liefde die zo sterk is dat de dood schroomt en verschrompelt.
15 Er zijn apostelen en er zijn vogels martelaren en gras dat hun bloed opvangt er is deze aarde totdat het lam kantelt de zon uitslaat van de schaal en het hoofd van Johannes de Doper vrolijk bloost.
16 Tot die tijd laat ik de engelen binnen mijn ramen zijn nooit beslagen mijn feest duurt eeuwig mijn handen staan recht naar de daad en mijn woorden die krom zijn scharen zich soms tot een dans die de vogels beschaamd maakt.
17 Als het nacht is kijk ik de dood in de ogen ik heb de taal van het einde geleerd en wij spreken tot door het gespannen gesprek dwars door de angst die mij vasthoudt uw aanwezigheid aanvlaagt en u grijpt mij tot in mijn lendenen aan.

[pagina 70]
18 Er wordt om ons gestreden en het is al vrede een wenkende wind wuift het gefronste voorhoofd schoon en de slapen blinken als pas gewassen water.
19 Schrijlings op de plecht de voorsteven schuimt het hevigst het spat om mijn oren en achter slaat stadig de schroef en draait het water een pirouette voor de allengs stijgende zon.
20 Mijn lichaam wil soms alleen vlees, alleen bloed, alleen pijn zijn alleen lust en proeven dat dit bestaan goed is dan strek ik mij uit in dit goede genoegen en ben niet meer verbitterd over mijn geest die wiegt en schreeuwt stervend om de geliefde.
21 De ziel en het lichaam doen het wel goed samen zij hebben zich aangepast eenzelfde hunkering drijft hen een bijna niet te beheersen drift naar de enige ander maar de geest schat de afstand en vat de beweging weer op de wacht die weet en getrouw is.

[pagina 71]
22 De geest is leven de warme aarde neemt hij liefdevol op mijn eigen lichaam verbeidt hij en als hij het bloed veilig weet in zijn omarming rukt hij het bestaan zelf uit boven de vreselijke tweeheid.
23 Mijn leden bezwijmen van liefde mijn schoot kan de warmte van dit geestelijk leven dat diep in mij aandringt niet dragen.
24 Daarom zal ik opgemerkt door ieder veranderen in een vlam een wankele toren van vuur die uitschiet naar de ontbiedende hemel.
25 De stammen van de kastanjebomen zeggen mij aan dat ik hier loop door een woud van verwachting dat ik de glanzende vruchten in deze tijd kan herkennen als evenzovele verrassingen uit de hand van de ander.

[pagina 72]
26 De regen rijdt de wind is wijs en muzikaal op sandalen wandelt veerkrachtig de dag ik had het mij niet anders voorgesteld toen ik mer werd geboren en ik zal achter de dood nog de flanken strelen van het vuur, van het water en eindelijk ook van de schreiende zon.
27 Op zonnige muren een schaduw in storm een voortvarend lichaam en in de nacht een kruik die gevuld wordt met liefde zo zijn wij totdat wij in de zon staan bloesemend uit uw bloed.

Vorige Volgende

Pirouette

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27