Gedichten

(1971)–Maria de Groot– rechtenstatus



[pagina 49]
Amsterdams getijdenboekje
[pagina 51]
Amsterdams Getijdenboekje 1 Hij nam aarde en maakte mijn hand vijf vingers om te schrijven een palm met lijnen geheimtaal dat was het laatste wat hij van mij maakte toen vroeg ik de roeping en hij zei: noem mij.
2 Schreierstoren hoogoplopende ruzie van duiven langs wenteltrappen bezworen verward de taal en de woorden verdeeld tussen vloek en zegen en langs de zeedijk het wegen van de man op de vrouw.
3 Hoor doven er is een toren ingestort op de stad een vloedgolf brak baan door de straten berg je, berg je gezicht want het zal spannen sprakeloos tussen hem en jou.

[pagina 52]
4 Er is een wonder gevonden uit alle zaden springt het, zingt het tot wiegende bomen die lover dopen in goud zonlicht. hij heeft mijn hart een bad van goud gegeven sinds hij mijn leven in handen had.
5 De lading gelost uit de ruimen de kaden met vaten bezaaid maar het schip lichter vleugels heeft het veerkracht op wassend water wijwater waar de wind uitgelaten zijn kwast zwaait hoog torent de mast en de meeuwen kruisen mee in de luister van de gedane wolken die geen keer meer nemen.
6 Hij heeft mijn lippen gemaakt tot een raakvlak van liefde mijn handen tot palmen waarin zijn hart weegt en mijn voeten geschoeid naar zijn tred heeft hij getekend heeft hij verbonden ik boodschap vrede.

[pagina 53]
7 De harde hoefslag gehoord van het squadron ruiters waar moet ik mij bergen? ik ga hen tegemoet en zeg: ik ben het teken van vrede.
8 Kruis de degens luister: het is weer oorlog er is een wak gaskamer smak in de diepte de open oven giet het skelet uitgetand de mond van de tijd er is goud gevonden. goud om de benige polsen en de ivoren armbanden ketenen ons aan de dood.
9 Lichtkrans toen de engel haar nam zoals onder mensen gewoon is maar anders omdat haar schoot open ging voor de vlam.
10 Hij laat zijn liefde rusten waar ik het meest vrouw ben en ik ontspan mij in zijn omarming in zijn bescherming tegen de nacht.

[pagina 54]
11 Toen kwam een ster langs de hemel scheerde de vlosse lichtstaart niemand dan drie vreemdelingen gaven antwoord het zandpad te zien aan hoeven en voetstap Aärons zegen.
12 Ik ben een ster ik ben een wiegende ster dansend tot in de nachtholte de oksels die bonzen van bloed en bronst ik ben de vallende ster waar geen man meer zaait de vallende ster van de verte.
13 Bandeloos, bandeloos uitbrekend in gedaanten van licht dansend deze dag wandelend in baleinen kwijnend de amoureuze vedette venster op de nacht.
14 De haven dorst tussen de kaden naar het schuim van de branding de spannende zaden die wier werpen in haar baarmoeder water. een schip vaart binnen schreeuwend van honger duiken de meeuwen naar vis.

[pagina 55]
15 Bloedrood zijn deze cyclamen langs alle kaden uitgestald wijnrood waar het wit van het zonlicht wast en verblindend op alles in blinkt.
16 Had ik een spiegel om uw gelaat te weerkaatsen ik zou het glas breken en binnengaan ik zou het woord spreken dat u bent omdat ik gehoord heb en herkend. ik ben de spiegel laat uw gelaat verweerd in het mijne zijn teruggekaatst.
17 Ik zal genezen ik zal tekenen geven omdat het warme vlees smacht naar leven de zon gaat onder in zee, niemand redt ik kan ook niet redden maar ik kan de maan het teken geven boven zee te staan.

[pagina 56]
18 Breek het niet steek de lans in zijn zijde en kijk: er is water en bloed er zijn oceanen nodig als brood voor het vuil in de ruimte maar bloed is mijn hand is mijn naam is mijn letter gedoopt de pen.
19 Dwaalt door de nacht de dode dwaalt door de nacht haal ik hem binnen het paard van Troje breekt open soldaten des doods betrekken de wacht.
20 Ik zag een land waar sterren bij trossen hingen in ragdunne wind ik heb gevraagd naar de naam maar er is geen antwoord gegeven er moet een ander leven op stapel staan.

[pagina 57]
21 De wonden waren nog onverbonden toen hij opstond en de windsels lagen als onontwarbare vragen om hem heen maar de steen reed, zon wielde nacht werd dag en het graf een karaf transparant tot de rand vol wijn.
22 Hij legt mij zijn handen op hij drijft zijn woord in mij hij wijkt niet van mijn zijde als allen slapen neemt hij mij nog en na de omarming wandelt hij met mij over nacht en ontij.

[pagina 58]
23 Toen ik de vogels opjoeg vielen zij dood neer maar nu ik fluit speel bij de tuinman komen zij aangevlogen: op zijn hoed op zijn schouders op zijn handen vol brood. ik speel zittend op de steen aan mijn voeten de bron de zon viert hoogtij.
24 Ik ben zijn tuin hij wiedt mij hij drenkt mij hij zaait mij vol bloemen en in de tijd van de oogst verzamelt hij mij om zich te voeden met mijn vruchten de geduldige de bezige die het vuil aan zijn handen niet acht.
25 Hij legde mij voor zich neer en kwam over mij kind bruid vrouw werd ik onder zijn handen hij zaaide het woord in mijn schoot zijn lichaam ben ik en hij is mijn lichaam dag en nacht duurt het feest van de eenwording tegen de dood.

[pagina 59]
26 Omdat bij mij liefheeft heeft hij mijn lichaam lief mijn heupen, mijn handen mijn enkels, mijn warmte het schennend verhaal van mijn driften ontraadselt hij hij bedekt mijn schaamte en laat mij vrij in de wijsheid, in het nooit eindigend verhaal van zijn liefde.
27 Nu de kastanjeknoppen loskomen uit de takken en de zon weer schaduw slaat zal ik mij reisvaardig maken de ongedragen mantel van de verlossing past om mijn schouders als het woord om mijn tong.

Vorige Volgende

Gedichten

Amsterdams getijdenboekje

Amsterdams Getijdenboekje

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen