Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

833. 1623 Mei 11. Aan Willem de Groot⁴.

Mi Frater.

Quod precatus sum aliquoties, idem nunc quoque precor, ut tuum de matrimonio consilium Deus porro secundet. Valde mihi dolet quod sponsalium tuorum laetitiam interturbarit morosa inquisitio, et rursum carceris metus⁵. Certe siquid his qui iudicia exercent est bonae fidei, videbunt qualia sint quae inter nos com-

4 Gedrukt Epistolae p. 770.

5 Wegens de brieven, die op den jongen Meerman te Lillo waren gevonden; zie p. 289 n. 4. ‘Rursum carceris metus’. Willem was indertijd gearresteerd in verband met de op Hendrik Hooft gevonden brieven. Zie p. 230 n. 2; p. 238 n. 2.

[p. 292]

mutantur, quam nihil contineant reipublicae adversum. Adversus rumores incipio obdurescere. Dies aliquando tot calumnias revincet. Velim oportunitatem mihi dari mittendi ad vos Stobaei¹.

Pacis hic mansurae magna apud omnes fiducia est. Tum vero pecunia nostrae reipublicae submissa, et, quod proc erto habetur, Mansfeldio, signa sunt nihil Hispano concedentis animi. Nuptiae in Hispania² factae dicuntur. De Slatio quod restat intelligere percupio. Quem³ literas accepisse dicis velim ecquid speciale de libro nostro⁴ dixerit intelligere; deinde an existimet ullo modo mihi in patria securitatem posse contingere. Nam multi sapientes id fieri posse negant, nisi libertas Remonstrantibus concedatur et promulgetur τὸ μὴ μνησιϰαϰεῖν. Utrumque longe a spe abesse arbitror. Illud de minis Maesbergium respicit⁵. Meum locum dabis in nuptiis tuis cui voles cunque. Quod si aliunde implere numerum non potes - quod mihi credibile non est - poteris sumere aut Daetselarium aut Erpennium, quibus plurimum debeo. Vale mi Frater. Lutetiae 11 Maii 1623. Parentes et amicos saluta quaeso, tum vero et nupturam.

Tui amantissimus Frater
H. Grotius.

1 Zie p. 15 n. 4.

2 Zie p. 288 n. 7.

3 Frederik Hendrik.

4 Verantwoording.

5 In n^o. 815 had Grotius geschreven: ‘Minas et pericula contemno’. Blijkbaar heeft Willem gevraagd wat Hugo daarmede bedoelde. Voor Maesbergium moet Moersbergium gelezen worden. Moersbergen had, uit vrees voor een gelijk lot als Oldenbarnevelt, pardon gevraagd. Zie Brandt, Historie der Rechtspleging p. 297 v. Cf. p. 189 n. 4.