De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

M. koningh van T.

WAs soo besadight en gheset van wesen, dat hem de sijne schier noyt de mondt tot lacchen sagen versetten; des de Hof jonckers, aen des Koninghs Broeder, soo veel verworven, dat hy, met beleeftheyt, naer d'oorsaeck van dese inghetogentheyt, aen de Majesteyt, sou vragen. Welck bedryf soo haest niet was ghepleeght, oft de Koningh sey: Heer Broeder, morghe sal ick, aen u, d'oorsaeck van mijn ghestadigh treuren verthoonen. Onderwyl deedt hy een diepe put graven, en met gloyende kolen een stuck weghs opvullen: boven dese Put stelde men een gantsch krancke Zetel. Voor de Zetel een disch vol Conincklijcke spys en dranck.

[p. 200]

Boven de Zetel hinghmen, aen een dunne draet, een bloot en scherp Swaert. Des anderen daeghs deedt hy sijn Broeder boven de put, op de krancke Zetel, setten; ghebiedende met een aen vier ghewapende mannen hem, van alle kanten, met uijtghetoghen swaerden, te dryghen. Hier by voeghde hy Trompetters en alderhande snarenspel. Fluckx sy de Majesteyt: Nu Broeder, eet, drinckt en sijt vrolijck. Strackx gaf dese tot antwoort: Doorluchtighe Majesteyt, hoe sou ick lustigh en vrolijck konnen sijn, dewyl ick van alle kanten, met afgrysselijcke onghelucken, ben benart: want slaen ick d'ooghen naer beneden soo sien ick niets anders dan een brandende hel. Hef ick mijn ghesicht opwaerts, soo schrick ick voor het vallen van soo een scherpe klingh. Voor my staet een volle disch: maer de swackheydt van mijn Zetel, laet niet tое dat ick my daer naer buck.

[p. 201]

Hoe sou ick dan een vrolijck ooghenblick, in dese ellendighe staet konnen ghenieten? Hier op voer de Majesteyt dus uijt: Lieve Broeder, ick ben altydt in sulck een ghevaerlijcke staet, als ghy u selfs tegenwoordigh bevint. Want, slaende mijn ghesicht opwaerts soo bevindt ick daer een ghestrenghe Godt, die mijn saken richten en oordeelen sal. Sien ick nederwaerts, ick ghedencke datelijck aen de pijne der verdoemde. Wend' ick het ghesicht achterwaerts, ick voorbeelde my myne voorlede sonden. Sien ick voorwaerts, daer vint ick de doodt en myne swackheydt. Keer ick my ter rechter oft ter slincksche handt, soo beschou ick de duyvel, gantsch besigh om my tot sonden op te royen en in het verderf te storten. Maeckt eens overslagh, oft het wel moghelijck voor my, dit ghedurigh overdenckende, is, op dese werelt een oogenblick, met lacchen, te verslyten. Hier

[p. 202]

mé hildt sich de Broeder vernoeght, en bedanckte de Majesteyt van sulck een nutte onderwysinghe.