Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 515*]

[Jeugd ziet van God in elk ding de essentie]

Jeugd ziet van God in elk ding de essentie
omdat zij krachtig is en 't in elk deel
Gods van nature is hem te erkennen.
Hoe zou een deel dat rede heeft zijn eel
bestaan en waarnaar streven al zijn wenschen,
nu dat zijn kracht juist is, van zelf niet kennen!
En daarom ook zijn er menschen die blijven
zoo lang zij leven
gelukkig wijl zij lijven
van God overal zien, aan wien zij wennen:
dat zijn die teere en die fraaië menschen
de aan hun vader meest gelijke teel.

Het licht der zon ontsteekt aan jeugd de oogen
en, zelf Gods lach, ziet het met luiden lach
waar jeugd zich heft in zijn machtige sprongen.
De zachte jonge ziel maakt van den dag
een feest, in overtuiging onbedrogen
dat leven is één van adem zijn dronken.
De zachte oogen van den stuurman vader
moeten regeeren
dat niet zijn jonge ader
te loofrijk uitspruit, maar dat zijne kronken
worde' opgebonden, dat zijn krachten mogen
één worden en hij een Man worden mag.

De ziel van God door de wereld gegoten,
herkent zich uit elk deel in ieder deel -
geen wonder dat zij daar gevoelig is;
maar wie God in één ding zoekt wordt gestoten
uit zijn kennis, omdat hij is het Heel
en alleen wie het Heel kent is gewis.
En daarvandaan komt nu ook al het lijden
want kracht is kennis,
alleen wie valsch zijn lijden,

[p. 516*]

 

en valsch zijn alle van God-zien ontbloote.

 

Hoewel niemand onwetend is - wie 'n deel

 

van God half kent, kent Gods gelijkenis.

 

 

 

De knaap die van God leert is zacht, leergierig

 

en vol van moed, in zijn jeugd is hij krachtig

 

en zelfbeheerschend brandende van liefde

 

een man geworden ernstig en aandachtig

 

gaat hij, een golf van gratie om zich, zwierig -

 

vol van adel en vol van sterke liefde,

 

tracht hij te maken andren zooals Gode -

 

vroom en rechtvaardig

 

en ongedachtig doode -,

 

en het recht uitgevende, goedertierig,

 

is hij, door de anderen bewonderd, machtig

 

tot God te brengen al zijn vreugd en liefde.

 

 

 

In de ouderdom nadenkende verzonken

 

verheugt hij zich der jeugd naar de oogen ziende

 

het eens geleefde nog eens na te leven

 

en zijner wijsheid helder zacht geblonken

 

woorden aan de stille jonglingen biênde

 

nog laat in 't leven nieuw leven te geven.

 

Maar vooral bij zich zelf gedachtig Gode,

 

wiens leven hij is

 

denkend en dus nooit doode,

 

met stiller oogen liefdevolle lonken,

 

de laatste fouten als onkruiden wiênde,

 

zich bewust aan de Alsmacht op te geven.

(december 1892)