Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 483*]

IX

Toen ik een knaap was, lag ik vaak alleen,
in 'n bosch vol bloemen, waar het water vliet
in mos op witte steenen en het riet
over mij boog zacht zingend om mij heen.

Dan zonk de zon en liet de aard alleen,
en hoorde ik eenzaam naar dat teere lied
en bloemgewiegel als de zon niet ziet,
en 'k kuste bloemen met veel heet geween.

Zoo wensch ik nu te minnen in den nacht
U, als een' vrouw, wier zachte leden zonken
diep aan mijn borst met half geloken lonken
waaruit èn smart èn blijdschap liefde lacht.

En heel den nacht houd ik U droomensdronken
omkluisterd met der armen forsche wacht.