Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 278*]

[Van uit den boezem van de wilde wolken]

Van uit den boezem van de wilde wolken
stort nu de regen, en de zuidewind
gaat huilend door de vogellooze lucht.
En voor den winter siddren reeds de volken
van Noord-Europa, schoon hij pas begint,
dien de arme en de schaamle boer ducht.
Maar in mijn hart ontstaat 't begrip van God,
en ik vrees niet, maar breng in aandacht tot
en in stilte tot hem mijn wintersch lot,
waar ik hem zie in regenheldre lucht,

Zooals de zomer uit de zachte nerven
van bloem en blad wegsterft, en in den ether
verdwijnt, zoo is uit mij de oude liefde
verdwenen en voel ik haar nog wegsterven.
Maar ied're vezel, ontwakende, heet er
binnen mij welkom een nieuwen Geliefde;
het is alsof door mijn leden opgroeit
een nieuw wezen, en dat mijn ooglicht bloeit,
en het in mij bukt en mijn voet nieuw schoeit.
Wat in mij leeft, het is een nieuwe liefde.