Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 214*]

[Ik was nog jong toen ik op eenen dag]

Ik was nog jong toen ik op eenen dag
de Kunst zag tot den grond, die ik wou maken,
zij zag mij aan met dezen langen lach,
die van de spijlen van de zon komt blaken.

Ik dacht: het is de tijd nu voor den dag,
dat schittert door de Nederlandsche sprake
dat, wat ik met mijn beide oogen zag,
als door een boog der zonne zilvren spaken.

Mijn hart beeft en mijn oogen zien den bal,
waarin 't vol schiet van boomen, waters stroomen,
en waarin haar lachen weerklinken zal.

Want altijd ben ik na dien tijd geweest
uitziende naar die wereld die zal komen -
zooals het licht alleen, is mijne geest.