Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 213*]

[In het grof duister zit mij eene vrouw]

In het grof duister zit mij eene vrouw
en tast de toetsen als in gemonde kan,
stroomen, ze stroomen mij toe, ik een man,
word door de sombre muziek als een vrouw.

En in een kromme lijn, als van een touw,
drijven mijn ziel uit liederen, de ban
van droefheid drijft ze uit me, ze zijn van
droefenis strak, worden als zeenat flauw.

Altijd wanneer ik hare vormen zie
en haren greep, hoog en majestueus,
dan wordt mijn ziel zoo welk en harmonieus
hard en hoekig als rots - zij is het die
mijn hart tot in haar hart heft en haar keus
mist mij nooit, wen ik ook afkeerend vlie.