Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 209*]

[Om nu te slapen met mijn handen over]

Om nu te slapen met mijn handen over
den grond en achter me door 't lichte haar,
over mijn rug, het sterke waaigebaar
van den wind te voelen, streelenden roover.

Terwijl de zee met woest watergetoover
opdringt lachende met zijn breede schaar
schuim en sissend gebeuken tot daar waar
het lachend is: horizon de zee over.

Vergeten zijn is 't eenig alleen licht -
'k weet hoe die enkle schepen ginder zwerven
die daar wezen in 't zonverwarmd gezicht,
die in het lauw alles dan blank licht derven,
en die voor drang des windes nauw gezwicht
staan op de stille golven als op werven.