Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 204*]

[Zij stond en had haar blank gezicht wijd open]

Zij stond en had haar blank gezicht wijd open
met de japon ruizelend om haar beenen,
haar twee beenen die stonden er door henen
naast elkaar vast, zichtbaar door 't witte sloopen.

En haar lijf was geplooid ìn door het nopen
van gordel en de hals die 't vaste leenen
had, stond recht van het vatend hoofd beschenen
zoo was ze in haar jong vochtig aanloopen.

Het was om àl te maken uit haar oog,
omwevend en mij voelend als ze keek
lachende en als vergeefsche lange zang
van oogen, maar het duurde niet heel lang;
want opgevlogen ging het in een streek,
terwijl ze ging, langs 't vroolijk blauwe hoog.