Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 194*]

[Dikwijls loopt 'n meid zonnige dag te denken]

Dikwijls loopt 'n meid zonnige dag te denken
en kijkt met verre wijd gebalde oogen
terwijl ze scheef ruikt en er met gebogen
neus bij staat, die de dikke vleugels krenken.

De wijdmogende liefde doet het denken
straf als de hemel blauw en wijd uitbogen,
't vele dat aànkomt vult haar stillen hoogen
mond en gaat om het rondelijn lijf zwenken.

Het is dan heerlijk in den blauwen dag,
duizende zijn de toekomende wegen,
eeuwig het bolle bloesem ranke lijf.

Te zien voelt witte lichtgekleede wijf
en houdt de wangen en de armen tegen,
windschaduw ziend en 't bladrend blij gevlag.