Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 188*]

[Hoe onzeker is toch het leefgevoel]

Hoe onzeker is toch het leefgevoel
nu ik den middag van den dag doorkeere
en niettewetend ik me zelve geere
voorover in het wilde, levenszoel;
terwijl ik ademend mijn hart bekoel
met volten en mijn vallende aadmen leeren
mijn innensten die wachten in begeeren
en voelen vullend als het eindlijk doel.

O rust in onrust die mij handen reikt,
vallende van de neergerekte polsen,
terwijl gij kaatsende muziek uitspreekt -
en hooge woordenoten midden breekt -
sprekend tot mij arme en ik voel vol ze,
terwijl me elke hand te trillen lijkt.