Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 187*]

[Mij is het wachten, zal niet uit de volle]

Mij is het wachten, zal niet uit de volle
wereld iets komen tot me, mededoogen
brengend? Ik sta toch licht overgebogen,
lettend, en merk mijn lichte bloed te stollen.

Nog is de middag niet en niet de dolle
drukte die gaat schuddende aan de boogen
plantengroei van het leven, de gelogen
stad met de huizen davrend doende rollen.

De uitstrekkende stad is heuvelachtig
en ligt over de heuv'len zwaar eendrachtig
en lacht met gouden spitse' uit werpschaûhtig.

Zou er niet iets voor mij uit dát alles komen?
Dat wat zoo groot de ruimte heeft ingenomen
ligt op zich zelf en heeft zijn eigen droomen.