Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 186*]

[De groote wateren zijn ruste-gevend]

De groote wateren zijn ruste-gevend
buiten - het is nu om me wit en groen,
langgeleden rustig is het als toen -
nu ben ik overal gelijklijk levend.

De watren waren om mijn oogen snevend
van huppelingen, nu lig ik tot zoen
te rusten, en mijn vleesch is zonder doen,
het vòl gegroeide mij àllicht vergevend.

In stilte bouwt men nu om me paleizen
waar daar de boomen staan, met vingeren
strijkt en omkant men daar de bladen glad.

En uit de stilte voel ik 't nieuw verrijzen
waarom zich mijne oogen slingeren,
een liefdevol en mij liefhebbend wat.