De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw

Ter gedagtenis Van Cornelia de Graauw, gerust in den Heere den 7. May 1704.

I.
WAt Vreugde-bron komt in myn Hert ontspringen,

Nu myn Cornelia

Myn Geest ontsonkt om in Triumph te singen?

Ik speur haar Uyt-gang na.

Haar teering-koorts die haar had neer gesmeten

In 't Siek-bed agtien weeken lang,

Een Borst-quaal, die haar viel soo bang,

Heeftse al vergeten.

II.
Men sag haar Vlees verteeren en verquynen

Tot op het Vel en Been;

Maar ook het ligt van Gods Genade schynen

Door al die Nevels heen:

Die Hand, by haar als Vaderlijk gedraagen,

Heeftse al haar lyden door-geset

(Meewarig om ons tyd verlet)

Met weynig klaagen.

III.
Sy hoorde al vroeg stil mompelen van haar sterven,

Wel seyse, waar toe dat?

Ik vrees geen dood, die 't Hemelryk sal Erven;

[p. 282]

 

‘Door Christus al myn schat.’

 

Hoe meer zy 't end haars Ren-perks quam te naken,

 

Hoe meer haar Tong ook los wierd, tot

 

Het roemen in den troost, die God

 

Haar gaf te smaken.

 

 

 

IV.

 

‘'k Zal) seyse) geen drie etmaal nu meer leven,

 

Want Christus komt to my,

 

Die voor my heeft syn Dierbaar Bloed gegeven:

 

Waarom ik ben soo bly

 

Og Moeder lief! help my den Heere loven,

 

Die door syn blyschap my verbaast,

 

En overstelpt, om dat ik haast

 

Sal zyn daar boven.’

 

 

 

V.

 

‘Den Hemel sie ik al met myn gedagten;

 

Myn God heeft my verhoort

 

Met my al 't aardse als drek te doen veragten:

 

Hoe dierbaar is syn woord!

 

Waar op myn Jeugt heeft weynig agt gegeven:

 

Maar 't welk my ook vergeven is:

 

Waar toe Gods soon myn voorspraak is

 

In Dood en Leven.’

 

 

 

VI.

 

‘O Jonkheid! laat myn Sterf-bed u nu leeren

 

Wat Zaalig sterven sy:

 

Ik wens u toe een Uytgang van den Heere

 

Gelyk hy geeft aan my:

 

Soo vol van troost, dat ik maar wens om ooren

 

Die goed en Christelijk zyn, op dat

 

Ik haar de vreugd die my omvat,

 

Ook geef te hooren.’

[p. 283]

 

VII.

 

Soo Galmdese uyt nu met gebrooken woorden,

 

Dan met een volle stem,

 

(Ontroerende al de geene die het hoorden)

 

Haar Rust en Hoop in hem,

 

Tot wien haar Ziel uytging met sterk verlangen:

 

‘Ik ben Geluckiger dan gy

 

(Seyse ons) nadien den Hemel my

 

Eer zal ontfangen.’

 

 

 

VIII.

 

Het flauw gesigt en dor vermagert wesen

 

Hoe seer 't gebrooken wert;

 

Behielt een trek, die troost'lijk gaf te lesen

 

De stilte van haar hert.

 

Een saak heel schoon, maar seldsaam t'hans te agten,

 

Een nog een agtien-jaar'ge Jeugd

 

Te sien kloekmoedig, ja met Vreugd

 

Den Dood-snik wagten.

 

 

 

IX.

 

Hoe 't Lighaam van de dood-smert wierd genepen;

 

't Verstand bleef even vry;

 

Dan riepse van die angsten aan-gegrepen

 

‘Myn God! Wanneer komt gy?’

 

En konnende vol vaaks, geen slaap bekomen,

 

‘'k Wagt (seyse) op een volmaakter wys

 

Myn rust als ik in 't Paradys,

 

Ben op-genomen.’

 

 

 

X.

 

Nooyt moet aan myn Geheugenis ontslippen

 

De klem van 't laatste woordt,

 

Dat klam en kout, met reeds bestorven lippen,

 

Sy brogt met moeyte voort;

 

(Om antwoord op het geen ik sprak, te geven)

 

‘Wanneer den sigtb'ren mensche sterft,

[p. 284]

 

Den nieuwen Mensch die nooyt verderft,

 

Krygt dan regt leven.’

 

 

 

XI.

 

Hier sweegse; en korts begaf haar na het spreeken

 

Gesigt en Pols, met een;

 

Den Adem-togt al stygende besweken;

 

Dus voerse sagjes heen.

 

'T welk aan de geen, die om haar Sterf-bed stonden

 

Hun hert aandagtig hefte om hoog,

 

Met teedre traanen in het oog:

 

Dog dankb're monden.

 

 

 

XII.

 

Gewenste rust! van 't Vlees dat daar ter nêer leid,

 

Ontbonden van de smert:

 

'T welk een gety (heel sterk) van Vreugd, en teerheid

 

Maakt t'effens in myn hert:

 

Myn God! hoe Wys! hoe Goed zyn al uw wegen!

 

Gy geeft verquikking na de pyn,

 

Een lieve Lugt en Sonne-schyn

 

Na Storm en Regen.

 

 

 

XIII.

 

'T is uw geschenk, dat haar gedagtenisse

 

By my in Zegen blyft;

 

Dat zal myn hert als 't mat word, steeds verfrissen:

 

Nadien 't myn Hoope styft.

 

My, die met lust verlang tot u te komen;

 

Die 't Jongste Pand van mynen Schoot,

 

Voor my, door een Roemryke Dood

 

Hebt op-genomen.