Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 64]

XVII. Hoe mijnheer Prikkebeen nogmaals de vlugt neemt.

Nelle zegt: ‘Kom, vlugten wij
En kom naar mijn land met mij!’
Doch hij schudt bedroefd het hoofd;
Wat hij Ursel heeft beloofd
Valt hem eensklaps zwaar op 't hart. -
Arme man, groot is zijn smart.

Maar toen eindlijk Peternel
Zegt: ‘Kom, engel, kom toch snel;
In de landstreek, waar ik woon,
Vindt ge vlinders wonderschoon,’
Toen kon Prik haar niet weerstaan
En roept: ‘Schatje, laat ons gaan!’

[p. 65]

 

 

Voordat Ursula ontwaakt,

 

Wordt nu alles klaar gemaakt.

 

De kaptein geeft op hun beè

 

Hun een boot met roeijer mee,

 

Die hen zonder ongeval

 

Brengen moet naar vasten wal.

 

 

 

Prikkebeen met zijne bruid,

 

Die haar mop in de armen sluit,

 

En de Speelman.... deze drie

 

Vlugten zoo in compagnie. -

 

Op de maat van Speleman

 

Roeit de roeijer wat hij kan.

[p. 66]

 

 

Door een langen slaap verkwikt,

 

Ontwaakt Ursel en ze schrikt,

 

Daar ze Prikkebeen niet ziet.

 

‘Broêr, waar ben je? Hoor je niet?’

 

Roept ze; maar er antwoordt geen;

 

Driftig springt zij op de been.

 

 

 

 

Prikkie was al ver van boord,

 

En toen Ursula dat hoort,

 

Krijgt ze een vlaag van razernij; -

 

Wild stoot ze iedereen op zij,

 

Grijpt zich aan de touwen vast

 

En klimt in den hoogsten mast.

[p. 67]

 

 

Daar juist komt de sloep aan 't strand;

 

Allen springen blij aan land

 

En een warm: ‘Wien Neerlandsch bloed’

 

Geeft lucht aan hun vol gemoed. -

 

Zelfs de mop bromt wel te vreê

 

In het koor met de andren meê.

 

 

 

 

Ursel, ziende hoe Prik landt,

 

Houdt, in woede en drift ontbrand,

 

Zich niet meer bekoorlijk vast;

 

Gillend tuimelt ze uit den mast;

 

Maar gelukkig houdt een touw

 

Nog in 't vallen de arme vrouw.