Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 52]

XIV. Hoe het waardige drietal uit de slavernij ontvlugt.

Dikkie, die graag vlugten wou,
Zit nu deerlijk in het naauw;
Want, of hij al trekt en doet,
Vast zit hij met d' eenen voet.
Wat hij trappelt, spartelt, stampt,
Stijf blijft hij daar vastgeklampt.

Eindlijk echter, met een ruk,
Raakt hij los. Bij ongeluk
Stort de kamer van den Dei
Tevens heelmaal in daarbij;
Zóó ijsbaarlijk was de schok,
Toen Dik zoo vervaarlijk trok.

[p. 53]

 

 

En thans springt hij, desperaat,

 

Uit het raam, dat open staat;

 

Doch, niet denkend aan het ding,

 

Dat aan 't eene been hem hing,

 

Houdt dat aan 't kozijn hem vast....

 

Daar is Holland weêr in last.

 

 

 

 

Toen de Prinsjes evenwel

 

Zagen d' afloop van hun spel,

 

Pakte de een hem bij zijn rok,

 

De ander gaf een stootje aan 't blok,

 

En zoo kwam de Dikke weer

 

Op zijn beide voeten neer.

[p. 54]

 

 

Naauwlijks staat hij op den grond,

 

Of hij kijkt verbijsterd rond,

 

Neemt een vaart en gaat als dol

 

Met zijn blok aan 't been op hol. -

 

Hij had wèl zoo wijs gedaan

 

Door zich eerst daarvan te ontslaan.

 

 

 

 

Ursel, die voor 't venster staat,

 

Ziet, hoe Diklief vlugten gaat,

 

En terstond vlugt nu ook zij

 

Uit de wreede slavernij. -

 

Met op zij een blinkend zwaard

 

Loopt zij als een hollend paard.

[p. 55]

 

 

Onderwijl plant Prikkebeen

 

Kropsla, bloemkool, ui en peen,

 

En een baardig turksch soldaat,

 

Die daarbij op schildwacht staat,

 

Geeft hem ieder oogenblik

 

Op zijn langen neus een tik.

 

 

 

 

Schoon, daar op een morgen ziet

 

Hij zus Ursel in 't verschiet,

 

En dat maakt hem zoo benaauwd,

 

Dat hij vlugt naar 't naaste woud,

 

Waar hij in zijn angst de wijk

 

Neemt op een stokouden eik.