Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 48]

XIII. Hoe mijnheer Prikkebeen en de dikke in de slavernij komen.

De drie Christnen houdt de Dei
Voortaan wreed in slavernij.
Met een keten zwaar belaân,
Moet Prik naar den akker gaan
En wordt op het heete veld
Ergens aan het werk gesteld.

Doch, pas hoort de Dei er van,
Wat dóórknap en kundig man
Dikkie is, of levenslang
Schenkt hij hem den doctorsrang,
Waarvoor hij 't jong prinsegoed
Handig lezen leeren moet.

[p. 49]

 

 

Maar de Prinsjes, speelsch en lui,

 

Hebben van 't A.B. den brui;

 

Leeren kunnen ze altijd wel,

 

Zij begeeren pret en spel,

 

En dus staat, tot hun pleizier,

 

Dikkie voor hen bokje hier.

 

 

 

 

Dat behaagt hun extra zeer;

 

Van het leeren komt niets meer.

 

Wat ook Dikkie knort of scheldt,

 

Wat al moois hij hun vertelt,

 

Altijd is 't: ‘Kom, Doctor, kom,

 

Sta nog maar eens knapjes krom.’

[p. 50]

 

 

Eindlijk komt op dat scandaal

 

De oude Bei eens in de zaal.

 

‘Kennen,’ roept hij, ‘deze twee

 

Morgen niet heel 't A.B.C.,

 

Vriendjelief, dan, bouw er op,

 

Zult gij bonglen aan den strop.’

 

 

 

 

Onze Dikkie staat ontzet;

 

In de galg vindt hij geen pret,

 

En dus zeit hij al maar door

 

't A.B. aan de Prinsjes voor;

 

Doch terwijl hij d'eenen guit

 

Leert, wat voert toen de ander uit.

[p. 51]

 

 

Kijk, die slaat om 't vette been

 

Van den Dikke een touwstrik heen

 

En daar bindt hij nog tot last

 

Een heel zwaren balk aan vast. -

 

Toen nu Dikkie loopen wou,

 

Zat hij vast aan blok en touw.

 

 

 

 

Daarop vlugten zij te zaam

 

Naar den tuin. Dik roept door 't raam:

 

‘Lieve prinsjes, alle twee,

 

'k Bid je, leer toch 't A.B.C.! -

 

Och, als je 't niet morgen kent,

 

Hangt je Pa mij, armen vent!’