Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 28]

VIII. Hoe mijnheer Prikkebeen door de zorg van zus Ursula toch nog ontdooid raakt.

Schoon ze bitter klaagt en schreit,
Hem met zoete naampjes vleit
En met tranen overgiet,
Wat ze doet, het helpt haar niet;
Koud en hard als marmersteen,
Blijft de heele Prikkebeen.

Daar zij evenwel 't gebons
Van zijn hart voelt, neemt ze een spons,
En zij wrijft hem heel niet malsch
Daarmee borst, gezigt en hals.
Door 't gekriewel en gedoe
Is hij haast aan 't lagehen toe.

[p. 29]

 

 

Al, wat zij bedenken kan,

 

Doet zij voor den armen man;

 

Kommen vlierthee, kokend heet,

 

Giet zij in hem. 't Klamme zweet

 

Breekt weldra den sukkel uit

 

En ontdooit zijn harde huid.

 

 

 

 

Ursula, zoodra zij 't ziet,

 

Treuzelt nu ook verder niet,

 

Maar bindt hem, zoo lang hij is,

 

Aan een braadspit, waar toch wis

 

Nu de hitte en laaije gloed

 

Hem wel heel ontdooijen moet.

[p. 30]

 

 

Daar de hitte in korten tijd

 

Zich door 't gansche schip verbreidt,

 

Dringt die ook door lijf en leên

 

Der bevrozen Turken heen.

 

Zoetjes aan ontdooid geraakt,

 

Zijn ze als uit een droom ontwaakt.

 

 

 

 

En in woesten toorn ontbrand,

 

Grijpen zij nu 't zwaard ter hand,

 

Komen boven en verslaan

 

Al, wie hun maar durft weerstaan;

 

Hunne sabels, scherp en goed,

 

Druipen dra van Christenbloed.

[p. 31]

 

 

Ursula zit, bleek van schrik,

 

Nog bij 't vuur en braad haar Prik,

 

Tot een grimmig turksch mijnheer

 

Binnenkomt met blank geweer.

 

‘Och pardon, heer officier!’

 

Riep ze; ‘ik braad een Christen hier.’

 

 

 

 

Prikkebeen begreep thans wel,

 

Dat het uit was met het spel;

 

Ook was voet, wang, oor en hand

 

Hem al tamelijk verbrand.

 

‘Ursel,’ riep hij, ‘‘schielijk, bind

 

Los me; ik ben ontdooid weer, kind.’