Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 24]

VII. Hoe mijnheer Prikkebeen aan de Noordpool komt en wat daar verder met hem gebeurd is.

Zoetjes aan al komen zij
Nu de Noordpool mooi nabij.
't Sneeuwt, rijpt, hagelt; de ijsbre kou
Verwt hen beiden bont en blaauw,
En de vorst bevriest hun, heusch,
Teenen, vingers, mond en neus.

Eindlijk is hun 't bloed gestold.
Prikkebeen valt om en rolt
Zoo pardoes op Dikkie neer;
Die ook heeft geen leven meer,
Maar ploft, met zijn ééne been
In de lucht, als blok daar heen.

[p. 25]

 

 

Toen de vischvangst was volbragt

 

En het schip met traan bevracht,

 

Vond men de bevrozen twee

 

En nam ze op den schouder mee,

 

Enkel om de vreemdigheid,

 

Als een ding van rariteit.

 

 

 

 

Met om hals en been een strop

 

Hing men aan den mast hen op.

 

Koud, verkleumd, hard, stijf en stom

 

Bongelden daar beiden om.

 

't Was, begrijpt een ieder ligt,

 

Een heel akelig gezigt.

[p. 26]

 

 

Maar zie daar, een woeste orkaan

 

Dreef hier thans ook 't roofschip aan. -

 

Ursel lag met Turken daar

 

Stijf bevrozen door malkaar,

 

En zoo heesch men met een wip

 

Heel den troep in 't walvischschip.

 

 

 

 

't Manvolk wierp men onder dek,

 

Geen bewoog zich van de plek;

 

Maar toen m' ook een dame vond,

 

Nam men die apart en bond

 

Naast den kapitein haar vast,

 

Tot versiering van den mast.

[p. 27]

 

 

Daags daarna, toen een matroos

 

Vuur sloeg in zijn tonteldoos,

 

Spatte een vonk, en daardoor kwam

 

De arme Turk in laaije vlam;

 

Doch de warmte en hitte doet

 

Prik en Ursel innig goed.

 

 

 

 

Toen de Turk van kop tot zool

 

Was verbrand tot asch en kool,

 

Komt in beiden 't leven weer.

 

Zij omhelst haar broeder teêr,

 

Doch die knijpt, benaauwd te moê,

 

Daadlijk weer zijne oogen toe.

 

 

 

 

Prikkebeen houdt zich als dood;

 

Dat brengt Ursel zeer in nood;

 

Zij bevrijdt hem van zijn strop,

 

Pakt hem aan en zet hem op;

 

Doch, bewegingloos en stijf,

 

Valt hij, bons, haar tegen 't lijf.