Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen

Eene wonderbaarlijke en kluchtige historie

[p. 20]

VI. Hoe mijnheer Prikkebeen bitter bedroefd is, maar eindelijk toch uit den visch verlost wordt.

't Was gelukkig, dat net kwam
't Schip ‘Fortuin van Rotterdam’
En door 't zenden van een boot
Allen redde van den dood. -
Vier stuks menschen en den mop
Haalden ze uit het water op.

Onderwijl zit Prikkebeen
Nu met Dikkie heel alleen
Tot des walvisch bittren last
Nog daar in zijn ribben vast. -
't Beest had hen van harte graag
Ook gesleten uit zijn maag.

[p. 21]

 

 

Doch, dat lukte ditmaal niet. -

 

Prikkebeen huilt van verdriet

 

En is doodelijk bedrukt,

 

Dat zijn Nel hem is ontrukt.

 

Wat al Dikkie zegt en troost,

 

Prikkie huilt maar onverpoosd.

 

 

 

 

Eindlijk echter krijgt het dier

 

Aan het braken weer pleizier;

 

't Hossebost hen heen en weer,

 

't Gooit en smakt hen op en neer,

 

Tot hun alles binnen kort

 

Geel en groen voor de oogen wordt.

[p. 22]

 

 

De arme walvisch hijgt en kreunt,

 

Dat zijn gansche ligchaam dreunt;

 

Uit zijn zijde druppelt bloed,

 

Prikkebeen krijgt weer wat moed,

 

Doch de Dikke, daar hij 't ziet,

 

Roept: ‘Grut, dat begrijp ik niet!’

 

 

 

 

Werkelijk was hulp nabij;

 

Walvischvangers waren 't. Zij

 

Kregen pas den visch in 't oog,

 

Of ze kwamen, en daar vloog

 

Een harpoen hem zóó door 't lijf,

 

Dat hij gaauw lag dood en stijf.

[p. 23]

 

 

't Beest werd aan den wal gebragt,

 

Stuk gemaakt en afgeslagt;

 

Doch, bij 't oopnen van zijn mond,

 

Raad ereis, wie men daar vond? -

 

‘Goeije morgen!’ riep heer Prik,

 

‘Goeije morgen!’ riep heer Dik.

 

 

 

 

Prikkebeen tast, pas aan land,

 

Naar de Haarlemer Courant;

 

Maar de Dikke roept: ‘Och heer,

 

Lieveling, heb 'k jou daar weer!’

 

Want hij vond zijn pruikje, dat

 

In een van de darmen zat.