|
| |
| |
| |
's Dichters vaarwel.
Adieu, adieu! mij native shore
Fades o'er the waters blue.
childe harold, Canto I.
Vaarwel, vaarwel! Brittanjes reê
Duikt weg in 't zeekristal;
De branding rolt, de wind huilt wee,
De meeuw, met heesch geschal,
Aast op heur prooi; in 't golvend meir
Verbergt de zon haar pracht;
Haar groet ik, komt de morgen, weêr,
Oud-Eng'land - goeden nacht!
Nog weinige uren en de zon
Licht weêr aan 't ver verschiet;
Dan zie ik lucht en zee rondom,
Door elk verlaten is mijn hal,
Mijn haard geeft vonk noch vuur,
Woest onkruid dekt den breeden wal,
Mijn dog huilt om den muur.
| |
| |
Mijn kleine paadje, wees bedaard!
Wat zucht ge en krijt zoo zeer?
Maakt u 't geloei des storms vervaard,
Of 't woest, onstuimig meir?
Mijn zoete knaap, wees niet beducht;
Ons schip is hecht en goed:
Geen valk doorklieft het blaauw der lucht
Met zulk een' zek'ren spoed.
‘Vrij woel' de zee, vrij loei' de orkaan,
'k Acht wind of water niet;
Maar, Heer, wat wonder, dat ge een' traan
Mijne ouders minde ik, ach, zoo teêr,
'k Moest uit hunne armen heen,
En heb thans geene vrienden meer
Mijn vader sprak een zeg'nend woord,
Doch zuchtte of klaagde niet;
Maar moeder weent in éénen voort,
Tot zij mij wederziet.’ -
Genoeg, mijn knaap, die tranenvloed
Staat schoon aan 't kinderoog;
Waar' 'k even schuldloos, rein en goed,
| |
| |
Mijn wang bleef ook niet droog!
Mijn wakk're dienaar, nader mij,
Gij, ak'lig beeld van 't graf!
Waant gij den Franschman ons nabij?
Kom, schud die grillen af! -
‘Heer, waant ge ik gave om 't eigen lijf?
Mijn hart is niet zoo week;
Maar 't scheiden van een goedig wijf
Verwt roode koonen bleek.
Zij, met haar kind'ren, woont nabij
Uw slot aan 't lagchend meer.
En vragen die, waar vader zij,
Wat antwoordt zij hun weêr?’ -
Met regt, mijn dienaar, trouw en goed,
Voelt ge u het hart bezwaard;
Maar ik, getroost en welgemoed
Groet ik mijn moederaard.
Dwaas toch, wie steunt op eed van trouw,
Op zucht en traan en klagt!
Zoo spoedig lonkt weêr 't oog der vrouw,
Vervlogen heil betreur ik niet,
| |
| |
Noch ducht ik beidend leed,
Doch, dat ik niemand achterliet,
Om wien ik schrei, is wreed!
En nu ben ik op aarde alleen,
Wat baat, dat ik om and'ren ween?
Mijn lot doet niemand wee.
Mijn dog misschien huilt om zijn' heer,
Tot 's vreemdlings hand hem voedt,
Doch kent mijn stem welligt niet meer,
Zoo 'k hem eens weêr ontmoet.
Met u, mijn schip, ijl 'k luchtig voort
Langs 't vlak van d' oceaan;
Wat vraag ik, in welk eenzaam oord
Mijn grafsteen eens zal staan?
Wees welkom, wentelende vloed!
En blaauwt eens 't verre strand,
Woestijnen, holen, weest gegroet!
|
|
Auteursrechtvrij