Gedichten en rijmen

[p. 63]

De vallende ster.

‘Gij een kus? Nooit in mijn leven

Geef 'k er u een' weêr:

Laten andere ze u geven,

Vraag ze mij niet meer.’

‘“Hoe, mijn Mina, held're tranen

Paarlen in uw oog!

Zoudt ge uw' Willem trouwloos wanen,

Die u nooit bedroog?”’

‘Is het trouw te gaan vertellen,

't Gansche dorp in 't rond,

Dat ik eind'lijk aan uw kwellen

Langer niet wêerstond?

[p. 64]

 

Toen ik gist'ren in den duist'ren

 

Neêrzat aan uw zij,

 

Kon geen sterv'ling ons beluist'ren,

 

Niemand was er bij:

 

 

 

En toch spotte dezen morgen

 

Ida reeds met mij,

 

Vroeg, hoe 't kussen in 't verborgen

 

Ons bekomen zij!’

 

 

 

‘“Mina! daarom kunt gij wanen,

 

Dat ik u verried?

 

Schaam u, meisjen! droog die tranen;

 

Trouwloos ben ik niet.

 

 

 

Zaagt gij niet die starren flonk'ren,

 

Zoo vol glans, zoo klaar,

 

Toen wij gist'ren in den donk'ren

 

Koosden met elkaâr?

 

 

 

Nu, die slimme starren zagen

 

Nijdig op ons neêr,

 

Toen we elkaâr in de armen lagen,

 

Kusten keer op keer.

 

 

[p. 65]

 

Eéne er van kwam nederzijgen

 

In het rozenveld;

 

Daar heeft ze aan de groene twijgen

 

Van ons doen verteld;

 

 

 

En toen Ida een dier rozen

 

Plukte, zweeg die niet,

 

Hoe de star ons minnend kozen

 

Listig had bespied.

 

 

 

Dus, mijn meisjen, droog die tranen;

 

Ligt kon m' ons bespiên!

 

Daar, in gindsche donk're lanen,

 

Kan geen star ons zien.”’

 

 

 

Mina - kon zij wederstreven?

 

Mina volgt mijn schreên;

 

Wat wij nu zoo stil bedreven,

 

Weten wij alleen.