Een Voorst die door zyn groot vermoogen,
Air, vivace.
EEn Vorst die door zyn groot vermoogen,
Zyn Onderdaanen Wetten geeft,
Daar elk ontzachelyk voor beeft,
En zich op ’t nedrigst houd geboogen,
Word hier in minder graad verbeeld,
Daar Klaas den Kindermeester speelt.
Zyn Troon, waarop hy zit te pryken,
Is eene Krukstoel zonder mat,
Daar Besje voor veel jaar op zat,
En liet al zaftjes heenen stryken,
De damp, die ’t ingewand bekneld’,
Als haar de buikloop had gekweld.
Zyn Kroon, waar meê de Vorsten praalen,
Is eene Muts van goede stof,
Doch op den draad byzonder grof,
Die hy in Steê nog moet betaalen,
By loome Goverd zonder ziel,
Een Knipluis in het Spinnewiel.
De Mantel, die zyn leên bekleeden,
Is eene Huisrok van Japan,
Die Bestevaêr, den ouden man,
Eer plag te hangen om zyn leden,
Als hy door Jigt of Flerezyn,
Te krimpen zat van felle pyn.
Zyn Staf en Septer van vermoogen,
Is eene Plak van Eeken hout,
Waarop hy als een Vorst vertrouwt,
Om elk, op ’t wenken van zyne oogen,
Zyn wil en wetten te gebiên,
Die hy aêrs nooit gevierd zou zien.
| |
’t Tapyt, waar meê zyn wanden praalen,
Zyn Leijen, vol van Cyfertal,
En Borden. Ziet daar hebje ’t al,
Dat zyne koningklyke zaalen
Doet schitt’ren met een ed’len gloed,
Die ruim het blinde oog voldoet.
|
|
Auteursrechtvrij
