Het vermaaklyk buitenleven, of de zingende en speelende boerenvreugd

[p. 13]

De Westfeeling mit dem Kinne.

Zang: Van de Harder.

1

NOe doe hunnesfotke Woe schreijet sou tho mik?
Moeme zet yn Potke Mit bryken up veur dik,

’t Lieve Kinne kriet tho roozen dol,

Wen ’et man vretten wol;

’t ’Est nein dret tho vretten,

Moeme kumt mit brie ou bie,

’t Kinne mut wat etten,

’ t Is tho roozen dol no brie.

2

Noe mien kleen zoot meike, Noe, meeket nicht tho bunt,
Spyet soeker breike Nicht wedder ut hem mund;

Noe noe, weezet man tho vredden dan,

[p. 14]

 

’k Wyt nicht woe ’k arme Man

 

Mit dem Kinne meeket,

 

’t Est up stunt, went brieken et,

 

Ut hem lieve breeket,

 

’k Wyt nicht wat dem Kinne let.

 

 

 

3

 

’k Wol yn Dokker sprekken Dat ’et wat tuges geft;

 

’t Zunt balt zooven wekken Dat ’et nicht dretten heft

 

Assen grunnen kuttel wie yn styn,

 

’t Eft liejen drettel pyn.

 

Noe mien Leef doe muste

 

Zwiegen: ’t lagt mik tho dem Kin,

 

Wennet zunners wuste

 

Dat ’k ’er zulverst Voor vom bin.

Niet jong te zyn getrouwt
Heeft menig knegt berouwt.

[p. 15]

Myn frisse jeugd is nu verdweenen:

Air, vivace.

1
MYn frisse jeugd is nu verdweenen:

Vergaan is al myn lust en vreugd:

’k Heb my dikmaals met Neel verheugd,

Maar nu ga ik al kuchgend’ steenen:

Het Vrouwvolk roept my na tot spot,

Gy durft niet trouwen, knorrepot.

2
Beleefde ik nu myn jonge jaaren,

Ik meen ik Neel bezoeken zou,

En haar verzoeken tot myn Vrouw,

Om met my in den Egt te paaren,

Maar nu ’t te laat is, ga ik heen’

Naar ’t Oude Manhuis my besteên.

[p. 16]

 

3

 

Daar wil ik eindigen myn leeven

 

In stilheid, en in vrede, en rust,

 

En eenzaamheid, dat ’s nu myn lust:

 

Ik zal my nooit daar uit begeeven,

 

Zy zouden my weêr, tot myn spot,

 

Na roepen, oude Knorrepot.