Den hoonig-raat der psalm-dichten ofte Davids psalmen met d'andere lof-sangen

Den Lxiiij. Psalm.

O God, verhoor doch, in mijn klaagen,
Mijn droeve stem, vol angst, en nood;
Behoed mijn leeven voor de dood,
En laat geen schrik, om 's vyands laagen,
My doen vertsaagen.

2 Verberg my onder uwe vlerken,
Voor hunnen heimelijken raad,
Die steeds bewerkers zijn van 't quaad;
Voor die tot oproer sich versterken,
En onrecht werken.

3 Die met hun tong veel scherper steeken,
Als met een swaard gescherpt ter moord;
Die leggen aan een bitter woord;
Dat by een pijl mag zijn geleeken,
Al 't geen sy spreeken.

4 Op dat d'oprechte om zou koomen,
Gaans' in verborgen plaatsen staan,
En schieten haastig op hem aan;
Sy vreesen niet, ontsag, en schroomen,
Is weg-genoomen.

5 In boose saaken sy hen sterken;
Sy houden saamen

[fol. L3v]

spraak daar van,
Wie strikken best verbergen kan;
Elk seit, als sy de plaats beperken,
Wie zalse merken?

Pause.

6 Met schalkheid soeken sy 't te winnen:
Ten uitersten doorsoeken sy,
Al wat te soeken is van my;
Ia wat een man versint van binnen
In 't hert, en sinnen.

7 Doch God zal 't langer niet verdraagen,
Maar schieten, haastig, van om hoog,
Een pijl van sijn gespannen boog:
My dunkt ik sie alree de daagen
Van hunne plaagen.

8 Hun eigen tong zal, met hun praaten,
Hen selven brengen in 't verdriet:
Een ieder zal sich, diese siet,
Weg pakken, hun geselschap haaten,
En straks verlaaten.

9 Dan zullen alle menschen vreesen,
En van Gods werk verkonden gaan;
Elk merk sijn doen verstand'lik aan,
Om, door een anders straf, na deesen,
Geleert te weesen.

10 't Rechtvaardig volk zal zich verblijden,
En vast vertrouwen op den Heer;
Daar all' oprechten, meer en meer,
Hem zullen roemen, en belijden,
En 't quaad vermijden.