Poëzie en proza

[p. 170]

Het borelingskeaant.

Zijn tandelooze mond
lacht lieflijk; ongewonnen
zoo is het woord hem nog,
en 't weten onbegonnen

van mannelijk verdriet,

van vrouwelijk misbaar:

een kerstekind en is 't,

een borelingske maar.

o Mochte 't, immer voort,
eenparelijk verblijden;
een borelingske zijn,
dat lacht, ten allen tijden,

zoo 't nu doet; onbewust,

het muilke rood en rond,

waarom zoo lustig lacht

zijn tandelooze mond!

Zijn tandelooze mond
zal, eenmaal, tanden moeten;
't zal woorden spreken; 't zal,
't zoet wichtje, eens, wel ontzoeten;

't zal wakker worden, en,

gewassen, meer als eens,

zijne oogen wasschen, naast

de bronnen des geweens.

6/10/'96.