Dichtwerken (deel 1 en 2)

Requiescat in pace!

Ze hebben hier hem neêrgeleid,
in de aarde der gestorvenen,
den kunstvierwerker. Aan en bij
zijn grafsteê is het oefenperk,
daar dagelijks men schieten hoort
en poffen van geweergeschot.
Wij stonden en wij horkten, in
de stilte van den morgenstond,
naar 't halfgezwegen lijkgebed,
dat iedereens begroetinge is,
die komt alhier. In 't oefenperk,
daar schoten en daar poften ze
zoo dapper, dat het, spotgewijs,
den doode scheen te gelden. Hem,
die menigmaal tienduizenden
deed roepen: ‘Och, hoe wonderschoon
het schittert!’ als hij bommen schoot
in 't luchtgewelf, bij nachte. Neen,
nu ligt hij daar en zien en kan
noch hooren hij 't geweergeschot,
dat henenberst, omtrent hem. Nu
en weet hij van geen duizenden,
die, opwaards ziende, roepen hoe 't
al hemelvier en vonken is.
Geen volk en ziet hij vluchten en
geen kinders, op den arm getorscht,

[p. 706]

 

die schrikkend schreeuwen. Poppen nu

 

en raderwerk en ziet hij meer,

 

die breken, braken, branden, schier

 

alsof de lucht vol sterren en

 

vol bliksemende zonnen zat.

 

Het vier, dat in zijn herte leefde,

 

is uitgedoofd: hier slaapt hij nu!

 

Wij stonden daar ... tienduizenden!

 

Neen, twintig stille vrienden, die,

 

omleege ziende en sprakeloos,

 

hem volgden, daar hij henenvoer

 

voor eeuwig; die beminden hem,

 

ten grave toe en verder nog!

 

o Waker, die de dooden hier

 

bewaakt, in uw gebeden hem,

 

indachtig zijt: des morgens, als

 

de nooit vermoeide zonne uitgaat

 

en leven strooit in 't doodenveld.

 

Des avonds, als 't al slapen gaat

 

en, moegeleefd, te sterven zoekt

 

een stonde of twee; indachtig hem

 

dan weest, aleer gij slapen gaat.

 

Des nachts, als heel uw kudde ligt

 

omtrent u, hunnen herder, dien

 

alleen die lieve zonne zal

 

ontwekken, als het morgen is:

 

indachtig weest den doode dan,

 

als 't leven u de ruste ontzegt.

 

 

 

8-1-'99