Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 707]

Uit de diepten

Ik hoore 't klokspel nauwelijks.
en nauwelijks de slagen,
die slaan de lange stonden van
de stomme winterdagen;

't is doof omtrent mij alles, en

schier dood, hetgeen mij moed,

mij mannelijken wil, te mets,

en kracht in 't herte doet:

daar zit entwat in 't luchtgewelf
dat krank is, dat, beneden
die krankheid, armen mensche, mij
doet krank en ziek zijn, heden.

Wat is dat? Aarde of hemel, wat
ontbreekt mij nu, die wanen
mij vrij van alle zorgen dorst,
nog onlangs; die, de banen

des levens gei doorgaande, hield

den zin op u gericht,

o zonne, die mij tegenblonkt

in 's hemels aangezicht!

Waar is nu alles henen en
hoe zitte ik hier, gekrompen,
vernederd en ontzenuwd, in
des winters doove dompen?

Ach, wis is mij de dood omtrent
en, heimlijk aangekropen,
des nachts ong'hiere duisternisse
in 's herten grond gedropen;

de droefheid, - of ik blijde was

en helder eens van zin, -

op mij heeft heure vuist geveld

en giet mij tranen in.

[p. 708]

 

Waar berge ik mij? Waar vluchte ik u,

 

o troostloos ondervinden

 

der zware weemoedsketenen,

 

die nu mij nederbinden?

 

 

 

Waar vluchte ik mij? Waar schuile ik, of

 

wie zal mij ...? Zal ik vluchten,

 

die bidden kan; die God bij mij,

 

voor bijstand, heb; die zuchten

 

in de oore Gods mijn lijden kan;

 

die, sprakeloos, verstaan

 

bij hem kan zijn; die, schaamteloos

 

bij hem kan binnengaan?

 

Aanhoort mij dus, o Vader; uit

 

de diepten roepe ik henen:

 

‘Ontferme 't U eens dooden en

 

Uw licht zij mij verschenen!’

 

 

 

Gij ook zijt een in 't graf geweest,

 

drie dagen en drie nachten;

 

Gij ook hebt Uwe onlustigheid

 

geklaagd; als al Uw' krachten

 

begaven U, om hulp gebeên,

 

die, aller hulpe en troost,

 

God zelf, voor mij te lijden en,

 

gegalgd, te sterven koost.

 

Ontferme 't U eens stervenden,

 

die naast U, neêrgegleden

 

in 't graf van zijne ellendigheid,

 

verrijzen wilt ook, heden!

 

 

 

15-1-'99