Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 704]

Vader overleden

o Al te kwade boodschapper,
die, bitsig als een horselbie;
die, stekende als een degenstoot;
die, snel gelijk den bliksemslag;
die, stom en doof, noodzakelijk,
te mijwaard op de snaren komt
gevlogen van den teekendraad!
Te gauwe, och armen, vindt ge mij
en biedt gij, in uw bitsigheid,
de boodschap, - en geen troost daartoe! -
dat ‘vader overleden’ is!
Ge'n zegt niet hoe hij, vroomgezind,
zijn kruise en zijne ellenden droeg;
g'en zegt niet, echt en recht, hoe hij
onwankelbaar geloovig en
betrouwende in Gods goedheid was;
g'en zegt niet hoe beneên den bast
van buitenwaardsche onteederheid,
hij teêrheid in zijn herte borg;
g'en zegt niet hoe, van 's morgens vroeg
tot 's avonds, hij was werkzaam; hoe
't gevaar hij niet en minde, niet
en vreesde, daar 't de plicht beval;
g'en zegt niet hoe nauwkeuriglijk
hij omzag, daar te zorgen viel
voor kinderlijke onschuldigheid;
g'en zegt niet hoe noch wat hij was,
vóór God en vóór de menschen: gij
en steekt me ... en gij en stoot me maar
dóór 't herte, dat hij henen is,
mijn broeder! Van geen zielenruste
en rept gij! - Och, hoe herteloos
doorslaat mij nu die bliksemslag

[p. 705]

 

en biedt hij me, in zijn bitsigheid,

 

de boodschap, - en geen troost daartoe! -

 

dat ‘vader overleden’ is -

 

Zijn ziele God genadig zij!

 

o Al te kwade boodschapper!

 

 

 

1-1-'99