Dichtwerken (deel 1 en 2)

Serenum erit

(matth. xvi, 2)

Al rood is 't, dat ik zie:
één ovenvier heel 't westen,
daarin de zonne zonk
en 's werelds oude vesten

in gloeien zette. Laai

noch glans en is er: niet

als enkel rood en, deur

de losse wolken, iet

dat eer aan bloed gelijkt,

[p. 674]

 

of aan onmeetbaarheden

 

van omgehouwen stieren

 

huidlooze ossenleden,

 

die, drijvende overal,

 

met vil- en slachthuisvee,

 

de diepten vullen van

 

de westerwereldzee.

 

De zwarte hagen staan

 

vol oogen, als van dieren

 

en ongedaanten, die

 

hun' roode blikken stieren

 

te mijwaard; daar ik sta,

 

van hoofde tot den voet

 

bespeit, ik zelve, en diepe

 

in schijnbaar zonnenbloed.

 

Hoe zal 't me morgen gaan:

 

zal 't regenen, zal 't ruischen;

 

gebouwen af- en al

 

dat boom is ommebuischen?

 

Zal 't hagelslaan? In al

 

dat hemelsch bloedgeweld,

 

is ons de jongste dag

 

des werelds vóórgespeld?

 

Toch neen-hij! Morgen zal,

 

ten oosten uitgeklommen,

 

een nieuwe dageraad,

 

een nieuwe zonne kommen

 

de menschen, blank en blij,

 

begroeten, die nu staan

 

en, rood van aangezicht,

 

den avond gadeslaan.

 

 

 

28-10-'94(?)

 

27-10-'97