Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 672]

Het gulden vlies

't Is scherenstijd in 't houtgewas.
De blâren vallen: grond en gras
zijn effen, van den wind, die waait,
vol zilver en vol goud gezaaid.

Zoo groene en is de grond nu meer
als wijlen, toen de lente teer,
en 't jonge jaar zijn herte ontlook,
de weiden en de bosschen ook.

't Is scherenstijd. De schapen niet,
maar 't houtgewas men scheren ziet;
en 't scherpe van de windenschaar
aan 't knippen is in 't houtgeblaâr.

Daar vallen en vergaderen
nu honderdduizend bladeren,
die reuzen af de rijzekens,
zoo lustig en zoo lijzekens.

't Is 't boomenvlies dat nederstort,
dat altemaal gesneden wordt;
dat af en dóór de schare moet,
zoo 't al, en te elken jare doet.

Het gulden vlies, dat Jason zocht,
en reeuwroofde op het wangedrocht,
aanschouwe ik al mijn leven lang,
als wangeloove en kwenenzang.

Maar 't geen alhier, aldaar gestrooid,
den weg dien ik nu ga vermooit,
dat menigvuldig boomverlies,
voorwaar dat is mij 't gulden vlies.

[p. 673]

 

Het blinkt, het bleust, het laait, het ligt

 

doorschoten van den zonneschicht,

 

onmeetbaar, verre, één schapendracht

 

van ooienwolle en lammervacht.

 

 

 

Een kleed is 't, als van engelkens,

 

van louter liefdebengelkens,

 

die zijde en wolle en gouden blaân

 

doen liggen, daar ze spelen gaan.

 

 

 

Het rilt, bij elker schreê, die 'k doe;

 

het roert en 't ruischt, 'k en weet niet hoe;

 

en 't riekt, alsof er reuke fijn

 

van amber uit zou dampend zijn.

 

 

 

't Is scherenstijd, in 't houtgewas;

 

geen stap mij ooit zoo zoete en was

 

als dien ik eens, in Ipersteê,

 

deur de afgevallen blâren deê!

 

 

 

26-10-'97