Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 628]

Imber abiit

De paden zijn, door 't lang geweld

des regentijds, getigerveld,

vol vage plekken, geelwe en bruin,

al ommentom den wandeltuin.

De koelte briescht, van wijd en zijd,

me in 't aangezicht; 't is lentetijd;

voortaan meer in de schiere lucht

en bullebakt der buien bucht.

De boomen zien als effenaan

ten bedden uit weêr opgestaan:

ze schudden in den wind, die giert

en tuitend door de takken tiert.

't Heeft fel geregend: dagen lang

was 't op en neêr, één watergang,

die, losgegaan, bij geuten giet.

Nu waait het, maar 't en regent niet.

't Is koud nochtans. Het windenrad

verwentelt en verspringt. Noch blad

noch blomme en durft den bunsel uit,

daar Gij, o Heer, ze binnensluit.

De regenboge, gister nog,

hoe vreedzaam loech hij! 't Moederzog

de boezems van de boomen kwelt,

en al dat mussche is rinkelrelt.

Zou 't waarzeg, en in 't neerste nu,

ook wezen? Wist het winterschuw

dat 't vuisten heeft, het jonge jaar?

God geve 't, en gij, zonne, daar!

30-3-'95