|
| |
| |
| |
Groeninge'ns grootheid
of De slag van de guldene sporen
I
Daar zat, in 't gers, een blommeken
het hadde geren, luide en lang,
zijn eigen woord gesproken.
De zonne zei: ‘Staat op, mijn kind,
ontluikt uwe oogskens, welgezind,
en lacht uw' moeder tegen:
noch wind en zal u schade doen,
noch hagelslag, noch regen!’
't Had wortels in den taaien grond,
en 't bloeide geren, vrij een blij,
daar 't weunde en was geboren;
't zou menig lente kommen zien,
't zou menig meidag omme zien,
maar nooit en zou dat blommeken,
ten gronde toe, bederven.
De Leye liep erlangs, zoo zoet,
zoo lavend, in heur loopen;
de vogel kwam er drinken bij,
de meiskes en de mannekens,
de Grietjes en de Jannekens,
't hiet Vlanderland! - dat blommeken
zoo geren ... in die dagen!
| |
| |
| |
II
't Is oorloge in de locht en in
de windt berent de Leye, en doet
te bergewaard. Den oest zal, op
de hagel slaan, en 's hemels wild
't Is hooimaand. In den meersch is man
den arrebeid, om God en land,
eenieder, haastig, henenvimt
Naar huis! De donder deunde daar
't Is heet! De zonne duikt heur in
‘Te wapen!’ roept er een: ‘Waar zijn
De vijand is in 't land! 't Zij waar
bereidt den goedendag, en - elk
| |
| |
| |
III
Het Vlaamsche heer staat immer pal,
daar 't winnen of daar 't sterven zal:
alhier, aldaar, aan lange lansen,
De winden schudden, met geweld,
de zwarte blomme in 't geluw veld;
de kwaden zien, beneên hun transen,
Met bezemen, zoo kwamen ze af,
om 't Vlaamsche Volk, als ijdel kaf,
dat 't zweerd onweerd is, af te ransen.
Harop! Harop! De trompe steekt;
de boeien los, de banden breekt!
Ten vijande in! Dat, op z'n schansen,
Sta vuist en voet de vane omtrent!
En, gij, die God noch eere en kent,
ruimt bane, eer, op uw' veege bansen,
| |
IV
De peerdenhoeven staan in 't zand,
geen hooi en is er meer in 't land,
geen haver schier gebleven:
't is al gestolen, al geweerd,
voor vee en volk, voor man en peerd!
| |
| |
Waar gaat gij, edel died, naartoe:
gaan strijden op den heiden?
gaan straffen, met de geeselroe,
die u den vrede ontzeiden?
‘Geen heidenen,’ zoo roepen-ze al:
‘de Vlaming is 't, die 't boeten zal!’
‘Daar groeit en bloeit, te landewaard
der Vlamingen, een blomme,
die honing druipt, die boter baart
en goud: daar gaan wij omme!
't Is munte slaan, dat wij gaan doen,
terwijl de Vlaamsche bargen bloên!’
o Sigis, van Majorken, gij,
wat hebt gij, man van 't zuiden, bij
den noorderling verloren?
Verliezen zult ge er ... Winnen, neen,
't en zij, voor graf, nen tichelsteen!
En Robbert, op uw ros, Morel,
- pekzwart is het - gezeten,
gij zult uw' hoogen hals, in 't spel,
Jan Breydel zal, in 't riet gevaân,
ten tweeden male, u ridder slaan!
Die heeren hunne rossen 't staal
verjagen zullen ze, altemaal,
en slaan die boersche benden!
Harop! De storme is los, en 't gaat
om dood! - De goedendag slaat! slaat!
| |
| |
| |
V
den zegedans, den zegedans
De peerdenhoeven staan in 't zand,
maar keerwijs om, naar 't zuiderland,
geen twee, geen een op zeven;
ter Vlamingvaart zoo wilde elkeen:
ze gingen al, 't en keerde geen!
| |
| |
| |
VI
Onze Vrouwe, onze Vrouwe,
de spooren der schoone gevelden;
op Groeninge'ns guldene velden.
't Zijn de guldene spooren
die, gister nog, gekte, in zijn' tale:
doen ruimen de rompvaste zâle?’
daar blonken zijn' dappere hielen;
gebluscht was de woede, en
het ros, op den ridder, te ontzielen.
Onze Vrouwe, onze Vrouwe,
een riet heeft den reuze gedwongen:
van ‘'t Vlaamsche gespzuis, en hun jongen!’
Keizer Boudewijn's kerke is,
om Groeninge'ns grootheid te hooren:
den slag van de Guldene Spooren!
|
|
Auteursrecht onbekend