Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 554]

Blootakker

Geen één blad op de boomen! Af

is alles; vóór de vlagen

gevallen onder voet en van

de winden weggevaagd,

het schilderschoone aanschouwen, dat

het bonte najaar draagt:

noch wit en zijn, noch groene meer,

de scherpe doorenhagen.

'k Zie heinde en verre, deur end deur

de velden nu, de kerken,

de huizen en de hoven staan,

zoo bloot als op mijn' hand;

van verre zie 'k de peerden en

de menschen, op het land,

zoo neerstig en zoo kleene, alzoo

de mieren zijn, aan 't werken.

't Is wijd en breed al, ommentom,

'k gevoel 't nu, aan de baren

des wilden Winds, die henentuimt

en, tierende onder 't hout,

zijn' stemme schijnt te missen en

zijn' tale, die zoo boud,

zoo bulderende, aan 't roepen zat,

hiervoortijds, in de blâren.

't En wonen meer geen' vogels in

de boomen! Zoo gij, wepel,

nen overjaarschen aksternest

entwaar nog hangen vindt,

[p. 555]

 

van boven in de abeelen, 't is

 

een' wiege zonder kind,

 

die waagt, en geen geluid en geeft:

 

een' klokke zonder klepel.

 

 

 

'k Zie geren nu de takken, dikke

 

en dunne, uit eenen stamme

 

gesprongen, rechte omhooge staan,

 

hun' handen uitgestrekt;

 

zoo schoone, als of zij baden, dat

 

de Winter hunne ontdekte

 

en teere, jonge leden toch

 

niet teenemaal en stramme.

 

 

 

Vervarelijke Winter, laat

 

u murwen, u verzoeten:

 

dekt alles, eer gij vriezen komt,

 

voorzichtig, in de snee;

 

'n ijzelt op de boomen niet,

 

die breken zouden! Wee

 

der takken, als ze 't wegen van

 

den ijzel tillen moeten!

 

 

 

In stukken slaat ge, Winter, dan

 

de boomen. Hoort ze kermen:

 

ze sleuren elk den anderen

 

zijn' telgen, zwaar als steen,

 

te grondewaard; ze stubbelen,

 

ze storten, al deureen ...!

 

Vervarelijke Winter, laat 't

 

der schoonen u ontfermen!

 

 

 

4-12-'96.