Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 549]

Van den ouden boom

Met uitgestroopten arm,
ten halven afgeknuist,
wie staat er daar, en steekt
eene onbestaande vuist
ten hemel? Is 't een reus
in beelde? Neen 't, 't en is
geen menschenbouw, 't is eer
een' wangedaantenis;
een steenen berggedrocht,
dat, staande fel en fier,
de scherpe houwen torst
van 't vonkend hemelvier.

Doch neen, 't en is geen berg,
geen wangedrocht, voorwaar;
't zijn takken stijf en stomp,
't is schorse, die 'k ontwaar;
die, dikke en diepgegroefd,
geborsten en gescheurd,
van uit den ouden grond
heure oude bonken beurt;
't zijn spanders overal,
't zijn spillen, die 'k aanschouw,
en loof, dat kroont alom
een steenoud boomgebouw.

De Winter heeft erop
zijn boos gebijt vermoord;
het Water heeft het merg
en 't herte eruit geboord;
de Bliksem spookte erom,
en kraakte, met geweld,
er halve boomen uit,

[p. 550]

 

en takken ongeteld;

 

de Tijd onteerde laf

 

en langzaam al zijn lijf,

 

en nog en roert hij niet:

 

hij staat daar, rotsestijf.

 

 

 

En ieder jaar dat loopt

 

hergroent hij nog, en laat,

 

wanneer de lente lacht,

 

zijn spaarzaam loofgewaad

 

omschaduwen het stuk

 

hooge uitgepuilden grond,

 

daar, als hij jonger was,

 

zijn' geile wortel stond.

 

Eilaas, niet langer meer

 

en kan hij, moegeleefd,

 

de wonden duiken, die

 

men hem geslagen heeft!

 

 

 

Hij staat daar, oud en strem,

 

in 't wilde windgegons,

 

gelijk te Roomen, van

 

groenuitgeslegen brons,

 

men beelden ziet: geen een

 

en weet hoe lang gestaan

 

zij hebben; geen hoe lang

 

de Tijd voorbij zal gaan

 

en groeten ze, ongedeerd.

 

- Ik groete u! God beware

 

u, Vlaamschen ouden ‘tjok’

 

nog honderd, duizend jaar!

 

 

 

26-10-'95(?).

 

 

 

26-10-'94.

 

(Aan H. De Pondt.)