Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 545]

Het hazegrauwt

Vroeg avondt het: geleden

een' stonde of twee,

is 't zonnevier beneden

de kimme alree.

Niet heel en al verloren

het licht en is;

noch teenemaal geboren

de duisternis.

Het hazegrauwt: de lanen,

vol licht weleer,

de wegels en de banen

en ziet men meer.

Zoo stille staan als beelden,

de boomen nu;

die roerden en die speelden,

ze droomen nu.

Die ruischten en die riepen,

de boomen, nu,

ze doen alsof ze sliepen:

ze droomen nu.

De takken en de blâren,

de stammen zijn,

die menigwendig waren,

nu eens, in schijn.

Van verwen en van voeren

al eensgedaan,

en reppen noch en roeren

ze 'n lid, voortaan.

[p. 546]

 

't Is vochtig en, gekropen

 

uit de eerde, vaart

 

de wadem, op en open,

 

omhoogewaard.

 

 

 

De nevel valt, van boven

 

beneên gespreid;

 

gesponnen en gewoven,

 

vol duisterheid.

 

 

 

Gepelderd en gewonden,

 

elk hout nu staat;

 

gebunseld en gebonden,

 

in lijkgewaad.

 

 

 

Gestorven zijn de boomen:

 

één' grafsteê, al

 

van dampen en van droomen,

 

ze bergen zal.

 

 

 

God geve aan oud- en jongen

 

nu roe' en rust:

 

de lijkdienst is gezongen,

 

en 't licht gebluscht.

 

 

 

1-11-'96.