Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 530]

Avondrood

Nog nauwlijks is het groen
der boomen groene, en even
zijn, toppewaards, alleen
de takken groen gebleven;

al 't ander zwarter wordt

en zwarter: boomen net

van zwarte zijde zijn 't,

op blauw satijn gezet.

't Leeft alles langzaam uit,
dat verwe is: henen dalen
de laatste en langste van
de lieve zonnestralen;

't wordt watergroene, omhooge;

omleege, brandt en broeit

de groote zonne nog,

die zinkt en grooter groeit.

Ze duikt heur aangezicht
beneên des werelds neggen,
die, eindloos, slinks en rechts,
hun' lange lijsten leggen;

die 'k opwaardstriemen, die 'k

een' wolke twee of drie

den zonnezienden kant

geheel vergulden zie.

In 't heerlijk zonnenveld,
dat donker wordt omhooge,
en langzaam donkerder
en dieper, staan ten tooge,

geschreven, zwart op goud,

een' bende reuzen groot:

het eindloos boomenvolk,

in 't eindloos avondrood.

[p. 531]

 

Beziet mij haastig nu

 

die schoonheid! Neder nijgen

 

de duisternissen: 't veld,

 

het vee, de vogels zwijgen;

 

het nauwt, in 't westen; nog

 

een tijdtje, en, doodgedaan,

 

zal al die heerlijkheid

 

gedekt en donker staan.

 

 

 

21-10-'96.